به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، یوسفعلی میرشکاک در این شعر که تقدیم به ساحت حضرت زهرا (س) کرده، آورده است:
 
دین و دنیای توامان زهراست
از زمین بگذر، آسمان زهراست

سرو آزاد نقش‌بندِ ازل
غایت سیر این جهان زهراست

هر چه بینی از او نشان دارد
برترین شام بی‌نشان زهراست

روح اردیبهشت و فروردین
ماه مرداد جاودان زهراست

مام خرداد و تیر و شهریور
مهر و آبانِ این همان، زهراست

قوس در خدمت اشارت اوست
که روان‌بخش و جان‌ستان زهراست

جَدی و دلوَند، لقمه حوتش
زانکه جوزای سرفشان زهراست

بهتر و برتر از هزار امام
اوصیا را نگاهبان زهراست

خنده از اوست گریه در پی او
ابر بارانیِ گران زهراست

جانِ افلاکیان غبارِ رهش
در تن خاکیان، روان زهراست

شاهد کربلا و هر چه شهید
حجت صاحب الزمان زهراست

لیلة القدرِ زُمره توحید
قرن‌ها را همه قِران زهراست

انبیا را و اولیا را ماند
وحی و الهام را ضِمان زهراست

راز این هفت چرخ و نُه گنبد
پی و پایان کهکشان زهراست

سرّ یاسین و رحمت رحمان
مَع۫لَمِ علّم‌البیان زهراست

جفت وجه خدای لم یزلی
ازلی، مامِ مهربان زهراست

مطلع الفجر عقل و نَف۫س نخست
این دو میهمان و میزبان زهراست

عقل را مبدا و مُعاد از اوست
عشق را صدر و آستان زهراست