او در ادامه به ویژگی‌های کلمات خلاق که جمله‌ها را می‌آفرینند اشاره کرد و افزود: کلمه نباید کلیشه‌ای باشد؛ بلکه باید با عاطفه ما ارتباط برقرار کند. از سوی دیگر نیز باید تصویرآفرین و در پایان معناآفرین باشد.
کاموس همچنین عنوان کرد: نوشتن، محصول یک تمرکز روانی است و نویسنده با استفاده از دیدن، شنیدن و ارتباط در جمع دانش‌اش بالا می‌رود؛ اما در هنگام نوشتن باید، فردی کار کند و با تمرکز روانی دست به خلق بزند.
این نویسنده گفت: وقتی بحث نوشتن پیش می‌آید آنچه اهمیت دارد، این است که ما متنی را بیافرینیم که دنیای جدیدی را به دنیا اضافه کند و در اصل یک شخصیت به دنیا افزوده شود. شخصیتی که بتوان او را تصور کرد و شناخت. این شناخت از کلمه‌ها حاصل می‌شود که برای ماندگاری در ذهن و روان یک نفر باید عاطفی و خلاق باشد. باید معناآفرین باشد تا تخیل را با خود درگیر کند. زبان باید به نفع عاطفه‌انگیزی و معنای جدید استفاده شود.
کاموس بیان کرد: وقتی جلد کتابی را باز می‌کنید و روی آن نوشته شده پلیسی، جنایی، علمی‌تخیلی، جنگ و دفاع مقدس، طنز و غیره، به‌طور قطع بر برداشت شما از قصه تأثیر خواهد گذاشت و نگاه شما را به آن داستان تغییر می‌دهد. برچسبی که روی اثر زده می‌شود فارق از اینکه در آن ژانر قرار دارد یا نه، تفسیر ما را درباره آن تغییر خواهد داد. امروز رمان‌های عامه‌پسند، عاشقانه و پلیسی بیش از سایر ژانرها، مورد توجه است.
او در تعریف ژانر گفت: تشخیص ژانرها از تعریف آنها آسان‌تر است. ژانر از کلمه یونانی «ژنوس» به معنای طبقه‌بندی گرفته شده است و وجوه مشترکی که در آثار مختلف تکرار می‌شوند راه شناخت آن است. به طور مثال در ژانر عاشقانه همواره یک عاشق و معشوق و یک فاعل وجود دارد. در ژانر علمی‌تخیلی اشیایی از سرزمین‌های دیگر یا ربات‌ها حضور دارند یا داستان‌های فرانکنشتاینی یک موجود بدصفت و خطرناک وجود دارد. در تعریف ژانر یک تعبیر ارسطویی داریم که می‌گوید ژانرها یا شعر و غنایی هستند یا درام، حماسی، کمدی یا تراژدی. وجوه تشخیص این آثار نیز کاملا مشخص بود؛ به طور مثال پایان تراژدی همیشه غمناک است و پایان کمدی، مفرح است.
دوران تلفیق ژانرها
این پژوهشگر همچنین بیان کرد: در دوران مدرن این تقسیم‌بندی تغییر پیدا می‌کند و ژانرهای دیگری نیز به آن افزوده می‌شوند؛ چون بعد از دوران رمانتیسیسم و اواخر قرن ۱۹ ضدژانر می‌شوند و معتقد هستند که ژانر با ادبیات ارتباطی ندارد و نباید همه‌چیز را در قالب برد؛ چون همه‌چیز کلیشه و تکراری می‌شود. همین الان نیز بسیاری، با ژانرنویسی مخالف هستند. ژانرها در طول زمان تحول پیدا می‌کنند و امروز دوران تنیده‌شدن ژانرها در همدیگر است. به‌طور مثال در آثار میلان کوندرا شعر، زندگی‌نامه و خاطره وجود دارد و تلفیقی است یا در ژانرهای پلیسی، فضای عاشقانه و حتی مذهبی هم دیده می‌شود. در ژانرهای سینمایی فیلم «آواتار» هم علمی‌تخیلی است هم عاشقانه و هم اکشن و هیجانی؛ اما یک ویژگی بر دیگری برتری دارد. عده‌ای نیز می‌گویند ژانر به درد منتقد می‌خورد که برچسبی بر اثر بزند و براساس آن، کار را نقد یا تفسیر کند و عده‌ای دیگر معتقد هستند که ژانرنویسی به رشد ادبیات کمک می‌کند.
او ادامه داد: اینکه چه کسی ژانر را درست می‌کند بحث امروز ما نیست؛ اما برای نوشتن باید بدانیم که چه چیزهایی را استفاده کنیم و چه کارهایی برای آن انجام دهیم. دو ژانر مطرح در کشور ما تاریخی و عاشقانه است و اخیرا نیز ژانر وحشت در قالب ترجمه دیده می‌شود؛ چون تألیف در این زمینه نداریم. باید برای نوشتن ژانرهای مختلف تمرین نوشتن کنیم و به سمت آن برویم، ضمن این که در این تمرین به سمتی پیش برویم که درگیر تکرار نشویم. اگر می‌خواهیم داستانی بنویسیم که خوانده شود باید همراه با خلاقیت باشد وگرنه خیلی زود از بین می‌رود.
کاموس در پایان گفت: به ژانرنویسی توجه کنید؛ اما دچار افراط نشوید. اثر برجسته یک اثر، آزاد است که می‌تواند انواع ژانرها را در خود داشته باشد. شما به زبان فارسی می‌نویسید و باید با بوستان سعدی، شاهنامه فردوسی، تاریخ بیهقی و سفرنامه ناصرخسرو شبانه‌روز دمخور باشید و از آنها استفاده کنید. اگر کسی می‌خواهد معنا از اثرش بجوشد باید از مولوی، حافظ و سعدی بداند و در آخر نیز منبع اصلی الهام کتاب مقدس قرآن است. سعی کنید این کتاب‌ها را تا می‌توانید بخوانید تا زبان شما اندیشه شما را بسازد و با مردم ارتباط برقرار کند و امکان جهانی‌شدن داشته باشد. باید روی پایه‌های خودمان یعنی خانواده، دین و تحول آرمان‌شهر ایرانی که در دولت داریم تمرکز داشته باشیم. در پایان در دام ژانرنویسی نیفتید؛ اما آنها را بشناسید.
سومین جشنواره داستان آفرینش «داستان‌های دیار» در قالب اردوی سه‌روزه با حضور نوجوانان برگزیده از ۲۸ تا ۳۰ مرداد ۱۴۰۲ در اردوگاه دلگشای شهر چالوس در حال برگزاری است.
نظر شما