به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، برنامه گفت‌وگو محور جلد دوم از تلویزیون اینترنتی کتاب با حضور مجتبی رحماندوست، نویسنده کتاب «رأی حلال» با اجرای میثم رشیدی مهرآبادی پخش شد.

رحماندوست درباره شروع یادداشت نویسی روزانه خود، بیان کرد: زمانی که 11 ساله بودم اولین سررسیدنامه خود را از برادر بزرگترم، مصطفی رحماندوست دریافت کردم و در آن یادداشت‌های 40 تا 50 روز خود را به نگارش درآوردم. همچنین در زمان دانشجویی و همزمان با دوره طاغوت که در دانشکده فنی دانشگاه تهران تحصیل می کردم، نوشتن را کنار گذاشتم زیرا در آن زمان نوشتن خطرناک‌ترین کاری بود که می توان انجام داد. بعد از انقلاب به تناسب حوصله به نوشتن ادامه دادم.

وی ادامه داد: یکی از نکات مهمی که اساتید حوزه ادبیات برای نوآموزان و هنرجوها به آن توجه دارند اهتمام به نوشتن یادداشت روزانه است. این شیوه برای روان شدن قلم و رسیدن به نتیجۀ مطلوب مناسب است. من آثار خود را برای بازدهی بیشتر به صورت دست‌نویس می‌نویسم. بعضی از نسخه‌های کتاب رأی حلال را بارها بازنویسی کرده‌ام. من در نوشتن آداب و ترتیب خاصی ندارم و سعی می‌کنم قلم را که روی کاغذ می‌گذارم نوشتن را بدون اینکه فکر کنم چگونه بنویسم، شروع کنم. قلم بخش جدایی ناپذیر از زندگی نیست، بلکه خود زندگی است.

مجتبی رحماندوست در خصوص نگارش کتاب «رأی حلال»، گفت: این کتاب تنها گزارش من از مجلس نیست، بلکه زندگی نامه من است که در آن دردهایم را به نگارش درآوردم. کتاب رأی حلال، زندگی نامۀ عادی من در آن ایام است اما آن را در شرایطی نوشتم که درد کشیدم. من در این کتاب سعی کردم مجموعۀ زندگی یک نمایندۀ  مجلس را به تصویر بکشم و مدعی آن نیستم که تصویر کامل از نمایندگان مجلس است زیرا من به عنوان عضو کمیسیون اجتماعی و بخش ایثارگران آنچه را که در اطراف خود دیدم، نوشتم. 

او افزود: تعریف کردن در واقع سفرنامه نویسی است. بنابراین، اگر کسی آنچه که می‌گوید را بنویسد در اصل به سفرنامه نویسی پرداخته است و کتاب «رأی حلال» را می‌توان یک سفرنامۀ 4 ساله درنظر گرفت. من این کتاب را در ابتدا به نیت انتشار آن ننوشتم زیرا در ابتدا یادداشت‌های روزانه‌ای بودند که در دفتریادداشت کوچکی که همیشه به همراه داشتم، تولید شدند و بعد نیت شد که به کتاب تبدیل شوند. در کتاب رأی حلال تلاش کردم روراست و بی تعارف گزارش وضعیت انجام دهم به همین دلیل اظهار می‌کنم که من عملکرد مجلس نهم را در معرض قضاوت عامه قرار دادم. در انتهای کتاب بخشی را به عنوان «مؤفق نشدم» را اضافه کردم و معتقدم که اگر بخواهم موضوعی را در مجلس مطرح کنم در اوایل کاری خود آن را انجام دهم که به نتیجه برسد و عملی شود. نماینده باید آگاه باشد که در چه مسیری و به سوی چه چشم‌اندازی در حرکت باشد که بتواند آنها را دنبال کند.
 
این نویسنده با اشاره به توصیه مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه کارهای جنگ و جانبازان باید در قالب ادبی و هنری باقی بمانند نه در قالب مقاله نویسی و مستقیم‌گویی، بیان کرد: در اولین سالی که جنگ تمام شده بود کلاس‌های ادبیات داستانی را برای عده‌ای از جانبازان که در آنها ظرفیت نویسندگی مشاهده می‌شد، تشکیل دادم و خودم هم در کنارشان به آموزش پرداختم.کتاب «داستان مسافر» در سال 74 از من منتشر شد که داستان زندگی یک جانباز است و خود را بر آن دانستم که در این حوزه قلم بزنم. مجموعه داستان‌های «مفقود سوم»، «اشک فولاد»، «یک جفت و نیم» و «میل لیلی» را  در حوزه ادبیات داستانی جنگ نوشتم.  

وی در پایان سخنانش گفت: من سعی کردم این کتاب را ساده و روان بنویسم و از دید خود به موضوع بنگرم. تلاش کردم به کسی توهین و بی ادبی نکنم ولی از اصل موضوع نگذشتم و خود سانسوری را از این حیث انجام ندادم.

گفتنی است، برنامه جلد دوم هر هفته دوشنبه ها ساعت 18 به صورت زنده در ketab.tv پخش می‌شود. علاقه‌مندان می‌توانند برنامه را از آرشیو این تلویزیون مشاهده کنند.