به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، نشست رونمایی از جلد پنجم کتاب «مجموعه اشارات ناشنوایان» سه‌شنبه 4 مهر 1402 همزمان با هفته جهانی ناشنوایان و روز جهانی زبان اشاره با همکاری انجمن ملی زبان اشاره ایران در فرهنگسرای خانواده برگزار شد.
 
محسن لوح‌موسوی رئیس هیئت مدیره انجمن ملی زبان اشاره ایران به عنوان یکی از سخنرانان این نشست، به اهمیت جایگاه ناشنوایان اشاره کرد و به خاطراتی از دوران گذشته و فعالیت‌های ناشنوایان پرداخت. وی گفت: در سال 1349 خانه فرهنگ جوانان ناشنوای ایران تاسیس شد که آنجا کار می‌کردم. سال 1350 سازمان رفاه ناشنوایان تاسیس شد. رییس آن هم خانم باغچه‌بان بودند. سال 1352 کمیته توسعه زبان اشاره کارش را شروع کرد.
 
لوح‌موسوی بیان کرد: ما زحمات زیادی کشیدیم تا به امروز یعنی سال 1402 که تقریبا نزدیک به 50 سال می‌شود. واقعا همکاران ما چه در گذشته و چه در اکنون فداکاری کرده‌اند. چند نفر از همکاران ما دار فانی را وداع گفتند و چند نفر هم به خارج از کشور رفتند.
 
وی گفت: سال 1352 هیچ خبری از زبان ناشنوایان در ایران نبود. ما کمیته توسعه را با 4 نفر تشکیل دادیم. اشارات را شروع کردیم و چند سالی طول کشید تا چند جلد کتاب چاپ کنیم. مرحله بعد تعلیم رابط بود که این هم توسط کانون ناشنوایان و کمیته توسعه زبان اشاره صورت گرفت. اول در تهران بود و شهرستان‌ها فعالیتی نداشتند.
 
لوح‌موسوی اشاره کرد: مرحله بعد اخبار ناشنوایان بود که در سال 1364 آغاز به فعالیت کرد. بعد گروه سرود بود. کم‌کم شهرستان‌ها نیز فعال شدند. من کارمند سازمان ملل بودم و شهرستان‌های زیادی رفتم، اهواز، زاهدان و ... در بسیاری از شهرستان‌ها کارگاه‌های آموزش زبان اشاره را راه‌اندازی کردیم. مرحله بعد آرم ناشنوایان بود که رانندگان را ملزم می‌کردیم در ماشین از این آرم استفاده کنند.
 
وی به تصادف بچه‌های ناشنوا به دلیل نبودن امکانات بصری اشاره کرد و گفت: در سال 1376 با کمک دوستان به دفتر رییس جمهور وقت رفتیم و بحث تابلوهای راهنمایی را مطرح کردیم که کم کم آن‌ها نیز نصب شدند. کانون رفته رفته پیشرفت کرد. با این حال 40 سال کانون در یک محل کوچک با دو اتاق برقرار بود.
 
لوح‌موسوی گفت: در ایران خیلی عجیب است، از سال 1347 تا سال 1396 یعنی نزدیک به 50 سال با استفاده از زبان اشاره برای ناشنوایان مخالفت می‌شد. می‌گفتند باید از لب‌خوانی استفاده کنند. سال 96 بود که قبول کردند زبان اشاره باید برای ناشنوایان استفاده شود. از سال 1352 تا کنون با مخالفت‌ها و تعصب‌های زیادی روبه‌رو بودیم. خیلی جنگیدیم و شکایت‌های زیادی نیز کردیم. کارشناس‌های تعصبی با بسیاری از فعالیت‌های ما مخالفت می‌کردند. کار ما در این سال‌ها آسان نبود.
 
وی به اینکه امروز معلم‌ها زبان اشاره را بلد نیستند پرداخت و گفت: 100 سال پیش ناشنوایان و نابینایان ارتباطشان از طریق لامسه بود اما در ایران چنین چیزی وجود نداشت. چون آموزش و پرورش مخالف بود بچه‌ها زبان اشاره را بدانند.
 
لوح‌موسوی به سخت بودن گردآوری و تالیف کتاب «مجموعه اشارات ناشنوایان» اشاره کرد و گفت: برای تمام لغت‌ها بسیار زحمت کشیدیم و هرچیزی را که چاپ کردیم و سر هر اشاره‌ای استدلال‌های زیادی وجود داشت. اشاره‌هایی که دلیل قشنگی داشتند را چاپ کردیم. 3300 لغت در این کتاب‌ها به چاپ رسانده‌ایم. 180 لغت نیز اشاره‌های قشنگی نبودند که چاپ نکردیم. چهار جلد را با زحمت زیادی با کمک دانشگاه علوم بهزیستی چاپ کردیم و جلد 5 را در سال 83 که من بازنشسته شدم چاپ کردیم.
 
وی به مشکلات مالی‌ای که در حین چاپ کتاب‌ها با آن روبه‌رو شدند اشاره کرد و گفت: 10 سال طول کشید تا این کتاب‌ها آماده شوند. در جلد پنجم 500 لغت وجود دارد. افراد زیادی زحمت کشیدند تا این کتاب‌ها چاپ شدند.
 
در ادامه برنامه از مولفان این 5 جلد، محسن لوح‌موسوی، مرحوم حبیب طهرانی‌زاده، مرتضی پیروزی، رضا محمودی، پریسا کرمانی‌زاده و مرضیه آقاخانی تقدیر به عمل آمد و همزمان از پوستر پنجمین جلد از کتاب «مجموعه اشارات ناشنوایان» رونمایی به عمل آمد.