آذين در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) با بيان اين مطلب افزود: به طور كلي آن‌چه من در شاعران و نويسندگان اسپانيا و آمريكاي جنوبي ديده‌ام، این است که نويسندگان بسياري در ميان آنها وجود دارند كه تمايل زيادي به شعر سرودن دارند و اين شيوه را نيز براي بيان احساس و افكار خود امتحان كرده‌اند.
وي ادامه داد: اما اين نويسندگان چندان نتوانسته‌اند در عرصه شاعري موفق عمل كنند؛ چرا كه شاعري و سرودن شعر امري كاملا متفاوت از نويسندگي است.
آذين اشاره كرد: اما به جرات می‌توان گفت شاعراني كه به نوشتن داستان رو می‌آورند، بسيار موفق‌ترند نسبت به داستان‌نویسانی که شعر هم می‌نویسند. چراكه آن شاعران، داستان را هم شاعرانه می‌نويسند و اين امر نتيجه حس قوي شاعر و توانايي بالاي آنها در پردازش اين حس است.
وي تاكيد كرد: به عنوان مثال «اكتاويو پاز» شاعر مكزيكي و برنده جايزه نوبل ادبيات در سال ۱۹۹۰، كه به عنوان يك شاعر بسيار موفق و شناخته شده است، در داستان‌نويسی نيز بسيار موفق نشان داده است.
اين مترجم زبان اسپانيايي يادآور شد: برعكس پاز، «خورخه لويس بورخس» و«سروانتس» هميشه سعي كردند شاعر باشند؛ اما نتوانستند و در حوزه شعر چندان موفق نبودند و بيشتر به عنوان نويسنده شهرت دارند.
وي اظهار داشت: شاعري و توانايي سرودن شعر، حسی بسيار قوی و خاص شاعر است. شاعری، حال وهوایی دارد كه می‌تواند هر چيزی، حتي يك داستان را با بيان شاعرانه و در آن حال و هوا بنويسد.
آذين گفت: نويسندگان با اين حال و هوا فاصله زيادي دارند و اين امر در ناتوان شدن آنها در سرودن شعر موثر است؛ در ايران هم نويسندگان بسياري سعي كردند شاعر باشند، اما نتوانستند.
وي در پايان اضافه كرد: «پابلو نرودا» كتابي دارد با عنوان «اعتراف می‌كنم، زندگی كردم» در دو جلد كه طی آن زندگي خودش را نوشته است. وی به عنوان یک شاعر طراز اول، حتی در نگارش اين زندگی‌نامه هم بسيار شاعرانه عمل كرده است.
سه‌شنبه ۶ اسفند ۱۳۸۷ - ۰۹:۵۰
نظر شما