صابري به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: تئاتر نسبت به ديگر رويدادهاي فرهنگي جامعه رشد قابل توجهي نداشته است. مرور تئاتر در دوره‌هاي گذشته ما را به اين نتيجه مي‌رساند كه تئاتر در ايران به شكل روحوضي و تعزيه كه سرمنشا تئاتر ملي‌اند، وجود داشته، ولي نسبت به شعر و داستان رشد پيدا نكرده است.
به گفته وي، تحقيق و پژوهش روي متون كهن كه بازگوكننده روحيه، افكار، خلقيات، باورهاي ديني و انتقادي است، اين امكان را به ما مي‌دهد كه به تئاتر ملي برسيم. متون كهن رويدادهاي مهم كشور را در خود جاي داده‌اند كه با بررسي جنبه‌هاي مختلف اين آثار مي‌توان به اهميت آن پي برد.
صابري با بيان اينكه اشعار فردوسي، مولوي، حافظ و رودكي قابليت نمايشي شدن دارند ولي نسبت به آنها بي‌توجهي شده، افزود: شاهنامه از مهمترين كتاب‌ها از نظر قابليت نمايشي است. با پرداختن به اين اثر و آثار ديگر بزرگان كه در آسمان ايران مي‌درخشند مي‌توان به ريشه‌هاي ادبي و فرهنگي ايران پرداخت.
وي با بيان اينكه سال‌ها طول مي‌كشد تا متني ادبي، نمايشي شود و به اجرا درآيد، گفت: اين جريان نياز به هزينه و زمان دارد. پس مسوولان فرهنگي وظيفه دارند طي يك برنامه‌ريزي مناسب و پشتيباني از نمايشنامه‌نويسان به تامين نيازهاي آنان بپردازند. تلاش نويسندگان در جهت بزرگداشت و بارور كردن اين تمدن عظيم، باعث مي‌شود هنر جايگاه مناسب خود را در دنياي امروز پيدا كند.
به گفته صابري، اين حركت در ايران به وجود آمده ولي با توجه بيشتر مي‌توان به اين سابقه عظيم كه از گذشته به ما ارث رسيده، ارج نهاد.
«رستم و سهراب»، «بيژن و منيژه»، «سوگ سياوش» و «هفت‌خوان رستم» از جمله آثاري است، كه صابري براساس ادبيات فارسي نمايشي كرده.
سه‌شنبه ۲۷ مرداد ۱۳۸۸ - ۱۱:۱۹
نظر شما