باستاني به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: در گذشته توجه به نمايشنامه‌نويسان و نمايشنامه‌هاي غربي بيشتر بود. از اين رو تلاشي براي دراماتيزه كردن ادبيات كهن ايران انجام نمي‌شد و آثار نويسندگاني چون مولير در ايران شناخته‌تر از آثار نمايشنامه‌نويسان آن روزها چون ميرزا رضاي كرماني بود.

 وي ادامه داد:‌ پايه تئاتر اينگونه بنا گذاشته شد، ولي به مرور درام‌نويسان با ظرفيت‌هاي نمايشي ادبيات كهن آشنا شدند و بيشتر به اين موضوع پرداختند. از آنجايي كه براي اقتباس مشوقي در كشور وجود ندارد و از آثار اقتباسي حمايت لازم صورت نمي‌گيرد، اين روند آنگونه كه ضرورت داشت، ادامه پيدا نكرد.  

باستاني با بيان اينكه اقتباس كردن، كار بسيار دشواري است، گفت: براي اقتباس مناسب بايد مضمون اثر را گرفت، آن را شخصيت‌پردازي و فضاسازي كرد. در واقع هنرمند بايد با سبك‌هاي متون كهن آشنايي داشته باشد و متني را براي بازنويسي و اجرا انتخاب كند كه در ماهيت و ساختار با مخاطب ارتباط برقرار كند. 

وي افزود: اين كار به توانايي نويسنده و يا هنرمند برمي‌گردد و نيازمند اسطوره‌شناسي، زبان‌شناسي و اطلاعات عمومي است. در واقع بايد با پشتوانه دانش ادبيات و نشانه‌شناسي از ظرفيت‌هاي ادبيات كهن استفاده كرد.

به گفته باستاني، با توجه به منطق ادبيات نمايشي مي‌توان نمايش ايراني را رواج و گسترش داد و به سبك جديدي در زمينه نمايش ايراني رسيد.

وي يادآور شد: مديران تئاتر بايد همتي به خرج دهند و به اين بخش تئاتر بيشتر بپردازند. ادبيات كهن را بايد به نسل جديد انتقال داد. در قالب هنر نمايش مي‌توان به روح حاكم بر ادبيات و زيربناي فكري ادبيان و حكيمان پرداخت.