به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، قدمعلی سرامی در اولین نشست از سلسله‌نشست‌های «سعدی خوانی» که به همت دفتر پاسداشت زبان فارسی حوزه هنری و با هدف ارائه ظرفیت‌های زبانی و ادبی سعدی روز شنبه ۱۳ آبان‌ماه برگزار شد، سخنانش را با این بیت معروف سعدی «به نام خداوند جان آفرین / حکیم سخن در زبان آفرین» آغاز کرد و سپس پرسشی مبتنی بر علت ستایش سعدی از خداوند در مقام حکیم سخن در زبان‌آفرین مطرح کرد و گفت: پاسخ زنده‌یاد سیدحسن سادات‌ناصری در پاسخ به این پرسش این بود که والاترین پدیده عالم، سخن است. اکنون پس از گذشت ۵۸ سال از آن روزها، درک شخصی من هم این است که در جهان انسانی، هیچ پدیداری از سخن والاتر نبوده و نخواهد بود چراکه کلام بزرگترین آفریده خداوند و انسان است؛ یعنی همین تعبیری که سعدی در سرآغاز بوستان از خداوند یاد کرده است.

وی در ادامه با اشاره به برگزاری بزرگداشت‌های متعدد توسط سازمان جهانی یونسکو و سایر ملل برای این شاعر شهیر ایرانی عنوان کرد: سعدی دانشوری بلندآوازه است و بزرگانی همچون هانری ماسه، ایران‌شناس، مترجم و نویسنده کتاب «تحقیق درباره سعدی» و همچنین ارنست رنان، لغت‌شناس، فیلسوف، تاریخ‌نگار و نویسنده فرانسوی نیز در مدح او سخنانی ایراد کرده‌اند. رنان در باره سعدی گفته است «سعدی به مانند من فرانسوی است و ما او را مثل خود می‌دانیم»

این پژوهشگر درادامه به نامگذاری کودکان در فرانسه با نام سعدی اشاره کرد و گفت: هنوز در کشوری مانند فرانسه برخی از افراد نام فرزندان خود را سعدی می‌گذارند.

سَرامی به بررسی سطح دانش و اشراف سعدی پرداخت و عنوان کرد: سعدی شخصیتی است که همه سویه‌های دانش‌های انسانی را ادراک کرده، به طوری‌که با لحن او می‌توان به تمام این دانش‌ها دست یافت. درواقع، سعدی نه تنها انسان‌شناس‌ترین مرد زمانه خود که انسان‌شناس‌ترین مرد در تمام زمانه‌هاست و میراث او، به غیر از کتبی که از او به جامانده، در اصل شأن روانشناسانه، شأن تعلیم و تربیتی را داراست.

وی در ادامه کتاب کلیات سعدی را ماحصل سفرهای متعدد بیرونی سعدی به نواحی مختلف و اندرونی او به خویشتن خود دانست و با خواندن این بیت از سعدی «به گیتی نوردی نکن پای‌ریش / سفر می‌توان کرد از خود به خویش» گفت: حکمت اینکه گذشتگان و نیاکان ما برای انسان دو ضمیر خود و خویش در نظر گرفته‌اند این است که در اصل دو ضمیر داریم، یکی ضمیر پنهان ما یعنی خویش که از ازل تا بدو تولد با ما بوده و دیگری ضمیر پیدا یعنی خود که پس از به دنیا آمدن همراه ماست.

این استاد دانشگاه در ادامه این دو ضمیر را متمایز از یکدیگر دانست و افزود: ما بدون خود و با خویشتن خویش به دنیا می‌آییم و پس از به دنیا آمدن، با آموزش از پیرامون خود به خودآگاهی می‌رسیم؛ یعنی همان ضمیری که آن را خود می‌نامیم سعدی هم در این باره می‌گوید «در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن / من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود»

سرامی ادامه داد: بزرگترین سفر بشر در طول زندگی خود، سفر از خود به خویشتن است؛ به عبارتی ما از خودآگاهی‌مان که از زمان حیات آغاز می‌شود، به ناخودآگاه‌مان که از ازل تا بدو تولد با ما بوده است، سفر می‌کنیم که درواقع همه راه هم همین است.