تیمور آقامحمدی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، درباره وضعیت ادبیات ژانری کودک و نوجوان در ایران گفت: اساساً داستان ژانر، یک پدیده پذیرفته‌شده در ادبیات دنیا است؛ یعنی وقتی شما به یک کتابفروشی در کشوری دیگر می‌روید می‌بینید که متناسب با ژانر، کتاب‌ها را دسته‌بندی کرده‌اند و شما می‌توانید به راحتی خرید کنید؛ اما متأسفانه در ایران به بحث ژانر چندان توجه نکرده‌اند. یکی از دلایلش هم این است که نگاه نخبگانی به ادبیات موجب این شده که ژانرنویسی را یک پدیده کاملاً نازل و ضعیف تلقی کنیم؛ در صورتی که می‌توانید در «ژانر پلیسی»، «ژانر معمایی» و «ژانر عاشقانه» آثار درخشانی خلق کنید.

این نویسنده با اشاره به ماهیت ژانر، گفت: به نظر من، ژانرنویسی راهی است برای آشتی مخاطب ایرانی با آثار تألیفی. شاید یکی از دلایلی که مخاطب ایرانی به سمت ادبیات ترجمه می‌رود این است که آنچه را که دنبال آن است نمی‌تواند در ادبیات تألیفی پیدا کند. دسترسی او به ژانرهای مختلف در آثار ترجمه بسیار بیشتر از آثار ایرانی است. به اعتقاد من توجه به ادبیات ژانر و ژانرنویسی، گفت‌وگو کردن درباره ماهیت آن و ظرفیت‌هایش در ادبیات داستانی امروز، می‌تواند آشتی‌بخش مخاطب با ادبیات داستانی باشد.

تیمور آقامحمدی در پاسخ به این سوال که «به‌عنوان یک نویسنده دوست داشتید ادامه‌دهنده چه داستانی باشید؟» بیان کرد: سوال خیلی سختی است؛ اما اسماعیل کاداره یک داستان بلند دارد به اسم «چه کسی دورونتین را بازآورد؟»؛ من این اثر را خیلی دوست دارم و حتی دوست داشتم که خالق این اثر بودم. آثار دیگر کاداره حتی کتاب «ژنرال ارتش مرده» هیچ‌وقت به پای این اثر نرسیدند. توصیه می‌کنم هر کسی که به ادبیات داستانی علاقه دارد این اثر را بخواند.