به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، آیین نکوداشت چهلمین سال‌یاد درگذشت «حبیب نفیسی» با عنوان «گوهرِ نفیس» و هدف تبارشناسی خاندان نفیسی و بازشناسی خدمات ملی‌شان، با مشارکت دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، عصر یکشنبه، ١٨ شهریور در مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی برگزار شد.

در آغاز احمد مسجدجامعی، قائم‌مقام مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی با اشاره به پیشینۀ خاندان نفیسی در حیطۀ طبابت گفت: این خانواده نخستین فارغ‌التحصیلان طب دارالفنون بودند و خدمات‌شان به فرهنگ ایران، عظمت و اصالت‌شان را نشان می‌دهد و البته باید از سعید نفیسی نیز یاد کرد. هم‌چنین باید از تکنیکوم نفیسی هم نام برد که حبیب نفیسی پایه گذاشت که در جوار باغ فخرالدوله (مادر علی امینی) و مسجد فخرالدوله واقع است.

در ادامه، علی خاکی‌صدیق، رئیس اسبق دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی با اشاره به طرح تاریخ شفاهی این دانشگاه که در سال ١٣٩٢ آغاز شد، بیان کرد: به‌دنبال این برنامه، به حوزه‌های جدیدی ورود کردیم که پیش‌تر در دانشگاه‌های صنعتی وجود نداشت و به شناسایی شخصیت‌های مؤثری پرداختیم که برکات زیادی در حوزۀ مهندسی داشتند. حتی دربارۀ اثرگذاری تکنیکوم نفیسی اطلاعات زیادی نداشتیم اما به میمنت این کار دانستیم چقدر در عرصۀ مهندسی و فناوری کشور مهم بوده است.

سپس، سیدحجت‌الحق حسینی، استاد دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی با تشریح عقبۀ خاندان نفیسی اظهار کرد: پدربزرگ حبیب نفیسی، علی‌اکبرخان ناظم‌الاطبا مجلس حفظ‌الصحه را پایه گذاشت و فرهنگ نفیسی (فرنودسار) را نوشت که دهخدا بسیار به آن ارجاع داده است و چون حقوق دولتی می‌گرفت، تمام معالجاتش رایگان بود. فرزندش علی‌اصغرخان مؤدب‌الدوله نخستین مجلۀ فارسی پزشکی با نام حفط‌الصحه را منتشر کرد، نخستین وزیر بهداری تاریخ ایران بود و وقتی محمدرضا پهلوی برای تحصیل به اروپا رفت، همراهی‌اش کرد.

حبیب نفیسی که از دارالفنون دیپلم گرفت و بعد در اروپا و آمریکا ادامۀ تحصیل داد، در مهر ١٣٢۴ نمایندۀ ایران در سازمان جهانی کار شد که با همراهی سیدمحمدعلی جمالزاده رفت و یک سال بعد قانون کار و تأمین اجتماعی را نوشت و در بهمن ١٣٢۶ با عظمی عدل ازدواج کرد. او پایه‌گذار شهر صنعتی کرج، دانشکدۀ پلی‌تکنیک تهران (دانشگاه صنعتی امیرکبیرِ کنونی) و مدرسۀ عالی تکنیکوم نفیسی (دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسیِ کنونی) بود اما سال‌های آخر عمر را، پس از انقلاب، چون ناجوانمردانه و به‌ناحق به زندان افتاد، به‌سختی گذراند تا آن‌که در ٢٢ مرداد ١٣۶٣، در ٧۶ سالگی درگذشت.