سرویس استان‌های خبرگزاری ایران کتاب (ایبنا) - سلمان ساکت، عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد: امروز مقارن است با نخستین سالگرد درگذشت استادم، دکتر راشد محصّل. او دانشمندی متواضع و فرزانه‌ای آزاده و شریف بود، از آنان که مانندشان کمتر یافت می‌شود. او بیش از آنچه نشان می‌داد می‌دانست و می‌فهمید. به ایران عشق می‌ورزید و شاهنامه را به‌مثابهٔ ستون ادب و فرهنگ این سرزمین دوست می‌داشت و می‌ستود.

دکتر راشد چشم و چراغ گروه ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد بود. اگرچه هیچ‌گاه به استخدام رسمی این گروه درنیامده بود، امّا وجودش و حضورش، موجب نازش و بالندگی همکاران و دانشجویانش بود.

به خاطر دارم که از همان آغاز استخدام در گروه زبان و ادبیات فارسی (۱۳۹۱) هرگاه فرصتی و مجالی دست می‌داد، به همکارانم یادآوری می‌کردم که حتماً باید زمینهٔ ادامهٔ تدریس ایشان را فراهم کرد تا دانشجویان بویژه دانشجویان مقطع دکتری از تدریس ایشان بهره‌مند و برخودار باشند.

امّا چه سود که با تغییر سرفصل درسهای گرایش ادبیات حماسی در مقطع دکتری، پای ایشان از تدریس بریده شد. وقتی علت را از ایشان جویا شدم، گفتند: «سرفصلهای جدید را به من داده‌اند و گفته‌اند باید بر اساس اینها تدریس کنید. من هم که با این سن و سال توان تهیهٔ طرح درس جدید ندارم، لذا عطایش را به لقایش بخشیدم.»

آری چنین بود که دانشجویان از کلاس شاهنامه‌خوانی ایشان محروم شدند و عرصه برای مدعیان شاهنامه‌پژوهی و شاهنامه‌شناسی بیش از پیش گشوده شد.

دو سه سال بعد که بیماری کرونا شایع شد، ایشان به‌طور کامل خانه‌نشین شدند و همان معدود کلاسهای درسی که با معلمان مشتاق و علاقه‌مند برگزار می‌کردند، تعطیل شد.

ای کاش می‌دانستیم و می‌فهمیدیم که دانشجویان ما علاوه بر شاهنامه‌شناسی و شاهنامه‌خوانی باید درس ادب و اخلاق نیز بیاموزند و برای این، چه آموزگاری شایسته‌تر از دکتر راشد وجود داشت؟!

هرچند در همان آموزاندن شاهنامه‌خوانی و شاهنامه‌شناسی هم هنوز کمتر کسی به گرد پای ایشان می‌رسد. خداش رحمت کناد.

به گزارش ایبنا محمدرضا راشدمحصل، نویسنده، محقق، پژوهشگر و استاد برجستۀ زبان و ادبیات فارسی کشور و دانشگاه فردوسی مشهد ۱۹ مهرماه ۱۴۰۲ در ۸۷ سالگی درگذشت و در قطعه نام‌آوران بهشت رضا مشهد به خاک سپرده شد.