به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، کتاب یاد شده که با همکاری موسسه فرهنگی هنری سرای علم شهرراز منتشر شده خلاصه‌ای است از یک پژوهش مروری درباره حافظ شیرازی، که یکی از شاعران برجسته فارسی زبان و چهره‌های فرهنگی ایران به شمار می‌رود.
این پژوهش با تمرکز بر ابعاد اجتماعی و زیست اجتماعی زندگی حافظ، به بررسی ارتباطات و تاثیرات او بر جامعه و شهر شیراز در زمان خود تا به اکنون می‌پردازد.
پژوهشگران این اثر کوشیده‌اند تا فراتر از نگاه صرفاً ادبی به جنبه‌های مختلف حضور حافظ در بستر تاریخی و اجتماعی زمانه‌اش بپردازند. در این راستا موقعیت‌های مکانی مرتبط با زندگی حافظ به ویژه ارتباط او با شهر شیراز و فضای فرهنگی آن زمان مورد تحلیل قرار گرفته است. همچنین نظریات سیاسی و اجتماعی که حافظ در آنها نقش داشته یا به نحوی تأثیرگذار بوده به دقت بررسی شده‌اند تا چهره‌ای جامع‌تر از حافظ به تصویر کشیده شود.
در این زمینه می‌توان از نظریات اندیشمندانی چون «پیر بوردیو» بهره برد، که تأکید می‌کند کنش‌های اجتماعی و فرهنگی افراد از جمله شعرا و هنرمندان تحت تأثیر میدان‌های قدرت و سرمایه‌های اجتماعی زمانه شان قرار دارند از این منظر، حافظ نه تنها به عنوان یک شاعر، بلکه به عنوان فردی که در میدان‌های مختلف، قدرت دین و سیاست زمانه خود نقش داشته، مورد بررسی قرار گرفته است.
در بخشی از این کتاب به خانه معروف به «شاخ نبات» اشاره شده است که می‌خوانیم: در شعر حافظ چند بار از تعبیر شاخ نبات استفاده شده است. محمد معین، با تکیه بر قصه‌های عامیانه که تذکره میخانه نیز آن را تایید می‌کند، از عشق حافظ به بانویی به نام شاخ نبات یاد می‌کند معین با اشاره به این بیت این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد / اجر صیری است کز آن شاخ نباتم دادند، می‌نویسد: «وجود چنین معشوقه‌ای به نام شاخ نبات و رسیدن به وصل او را با امعان نظر در اشعار فوق که شاخ نبات را به شاخه گیاه نمی‌توان تعبیر کرد، به خصوص با توجه در مصراع دوم بیت مقطع و دو بیت زیرین از دیگر غزلیات که علاقه خواجه را بدین نام می‌رساند باید پذیرفت حافظ چه طرفه شاخ نباتی است کلک تو / که ش میوه دلپذیرتر از شهد و شکر است. کلک حافظ شکرین شاخ نباتی است بچین / که در این باغ نبینی ثمری بهتر از این (معین ۱۳۱۹ (۱۰۲)».
هنوز در شیراز نقل می‌کنند که خانه شاخ نبات باقی است.
به گزارش ایبنا؛ کتاب «شمایل حافظ در سیمای حافظیه» در ۱۲۸ صفحه از سوی انتشارات برازمان در آذرماه ۱۴۰۳ منتشر شد.
نظر شما