سرویس ادبیات خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - نجمه شمس:  ماریو بارگاس یوسا، نویسنده پرویی-اسپانیایی و برنده جایزه نوبل بود که در آثارش به وقایع تاریخی و نقد حکومت‌های دیکتاتوری آمریکای لاتین تمرکز داشت در ۸۹ سالگی در لیمای پرو درگذشت.

یوسا متولد ۱۹۳۶ در پرو و بازمانده نسل طلایی غول‌های ادبی آمریکای لاتین بود. یوسا را همتراز چهره‌های بزرگی چون «گابریل گارسیا ماکز» و «خولیو کورتاسار» می‌دانند.

از مهم‌ترین آثار این نویسنده نوبلیست می‌توان به «سور بز» (۲۰۰۲)، «گفتگو در کاتدرال» (۱۹۶۹)، «سال‌های سگی» (‌۱۹۶۶)، «جنگ آخرالزمان» (‌۱۹۸۴) و «مرگ در آند» (‌۱۹۹۶) اشاره کرد. «سردسته‌ها»، «زندگی واقعی آلخاندرو مایتا»، «در ستایش نامادری»، «راه بهشت»، «عیش مدام»، «وسوسه ناممکن»، «چرا ادبیات؟» و «دوشیزه خانم تاکنا» از دیگر آثار این نویسنده بزرگ پرویی هستند.

یوسا در سال ۲۰۰۸ نشان عالی هنر و ادبیات فرانسه را دریافت کرد. او که جایزه ادبی «دن‌کیشوت» در کارنامه افتخاراتش به چشم می‌خورد، در سال ۱۹۹۵ توانست جایزه سروانتس، مهمترین جایزه ادبی نویسندگان اسپانیولی‌زبان را از آن خود کند و همچنین در سال ۱۹۹۶ برنده جایزه صلح آلمان شد. وی هفتم اکتبر سال ۲۰۱۰ در حالی برنده جایزه نوبل ادبیات شد که حدود ۲۰ سال به عنوان یکی از کاندیداهای این جایزه پرافتخار شناخته می‌شد.

این نویسنده در مصاحبه‌ای با مجله «پاریس ریویو» در سال ۱۹۹۰ این جمله به‌یادماندنی را بیان کرد: «اگر نمی‌نوشتم، بدون هیچ تردیدی مغزم را منفجر می‌کردم.»