عبداللهي در گفت‌و‌گو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) درباره زمان سرايش شعرهاي اين دفتر گفت: اين سروده‌ها از سال‌ 1381 به بعد سروده شده‌اند و در انتشارات امرود مراحل اداري انتشار را مي‌گذراند. 

وي با تاكيد بر سلوك شاعر در زبان براي رسيدن به زبان شعري ويژه او اظهار داشت: رسيدن به زبان شعري ويژه به صورت اتفاقي صورت نمي‌گيرد بلكه نيازمند تلاش و سلوك شاعر در زبان است. نوعی سلوک در دو ساحت، که در عین حال، سفری است در سرزمین شعر، و نیز یافته‌ها و تجربه‌های زیسته شخص شاعر به مثابه نگرنده‌ای گرفتار در تاریخیت ذهن و زبان خاص خودش است.

عبداللهي يادآور شد: از سوي ديگر اين امر بدان معني نيست كه شاعر پس از رسيدن به زبان شعري‌اش نمي‌تواند عرصه‌هاي ديگر زبان را امتحان و كشف كند.

وی افزود: از طرفی سبک به معنای رایج آن ممکن است در مواردی دست و پای شاعر را ببندد و گونه‌ای التزام را به وی تحمیل کند و سرانجام باعث تکرار و رونویسی گذشته شاعر شود. من به عنوان شاعر در این مفهوم به سبک اعتقادی ندارم.

اين شاعر درباره لحن و سبك ويژه در مقطع زماني مشخص اشاره كرد و گفت: شاعر نيازمند تجربه‌هاي جديد و پيشرفت در زبان شعر است. این پيشرفت همزمان هم در درون و در زبان شاعر و هم در نسبت با مسائل بيروني اجتماعي و تاريخي يعني مسائل بيروني شعر رخ می‌دهد.

«بادها شناسنامه مرا بردند» عنوان آخرين مجموعه شعر منتشر شده از عبداللهي و شامل سفرنوشته‌ها و شعرهای بلند روایی‌ اوست كه اخيرا توسط انتشارات شاملو در 80 صفحه در مشهد منتشر شده است.

وي در تشريح اين مجموعه اظهار داشت: این مجموعه در برگیرنده سروده‌های بلند سال ۸۱ به بعد است و هر شعر عنوان یک شهر را بر خود دارد. سفر - سروده‌ها با مفهوم کلاسیک سفرنامه و سفرنامه‌نویسی، از نظر ساختاری و مضمونی تفاوت بسیاری دارد.

عبداللهي تصريح كرد: اين سفر-سروده‌ها ضمن این‌که خواننده را با خود به فضای هر شهر و آدم‌هایش می‌برد، مدام با پرش‌های زمانی و مکانی از شرق به غرب، گونه‌ای سفر تاریخی را در بستر امروز نیز واگویه می‌کند و شعرها در نهایت به آمیزه‌ای از شرق و غرب و ذهن و عین بدل می‌شوند.

اخيرا از عبداللهي كتابي با عنوان «در وقفه‌ ميان درختان: برف!» به همت انتشارات انجمن شاعران ایران منتشر شده است.

اين مترجم درباره كتاب «در وقفه ميان درختان: برف!» توضيح داد: كتاب در دو بخش و به صورت دو زبانه، دربردارنده گزیده صد سال شعر آلمانی با پيشگفتاري مفصل شامل تاریخچه‌ای از شعر آلمانی زبان از آغاز تاکنون است. بيشتر شاعران این دفتر در قيد حياتند و براي نخستين‌بار اشعار آن‌ها به زبان فارسي ترجمه مي‌شود. سروده‌هايي از 33 شاعر آلمانی از جمله تراکل، ریلکه، برشت، بوبروفسکی، اریش فرید، اینگه بورگ باخمان، یان واگنر، الکه ارب، میشائیل کروگر، اشتفن پوپ، الکساندر گومتس در اين كتاب آمده‌اند.

وي درباره بخش دوم كتاب افزود: بخش دوم آن با عنوان «چشم‌انداز ايراني» دربردارنده شعر چند شاعر آلماني ايراني‌تبار مانند سيروس آتاباي، تورج رهنما، فرهاد شوقي، علي غضنفري و فرهاد احمدخان به همراه بيوگرافي اين شاعران است. باید گفت نخستین بار است که در چنین حجمی با شاعران ایرانی در زبانی دیگر و معرفی آنها به فارسی روبرو می‌شویم. 

علی عبداللهی متولد ۱۳۴۷ در بیرجند، شاعر و مترجم ادبی زبان آلمانی است.

تاكنون سه مجموعه شعر «هی راه می‌روم در تاریکی»، «این است که نمی‌آید» و « بادها شناسنامه مرا بردند» از اين شاعر منتشر شده است.

از جمله كتاب‌هايي كه توسط عبداللهي در زمینه ادبیات، فلسفه و ادبیات نوجوانان ترجمه و منتشر شده مي‌توان «سکوت آینده من است»(مجموعه شعرهای عاشقانه اریش فرید)، «اکنون میان دو هیچ»(مجموعه شعرهای نیچه)، «کتاب ساعات و روایت عشق و مرگ»(شعرهای ریلکه)، «مفهوم زمان»(هایدگر)، «سپیده دمان» نیچه، «چهل و سه داستان عاشقانه»، «نقطه سر خط»، «جیم دگمه و لوکاس لوکوموتیوران»(میشائیل انده)، «جیم دگمه و سیزده قلوهای وحشی»(میشائیل انده)، «آهوجان مهمان ماست»(ارسکین کالدول)، «لطفا كتاب‌هايم را نخوان!»(گزيده‌اي از نامه‌هاي نيچه به مادرش) و «خرده فرمايش‌هاي جناب پتر پانتر»(گزيده اشعار و داستان‌هاي طنز كورت توخولسكي) را نام برد.