خبرنگارها مي‌گويند خبرنگاري دومين شغل ‏خطرناك و پرزحمت دنياست، هنرپيشه‌هاي سينما هم مي‌گويند بازيگري، دومين ‏شغل خطرناك و پرزحمت دنياست، اين وسط، راننده‌ها هم مدعي‌اند كه رانندگي ‏دومين شغل پرخطر و پرزحمت دنياست، همين‌طور از پرستارها كه بپرسي، مي‌گويند ‏پرستاري دومين شغل پر خطر و پرزحمت دنياست، در نهايت مانده‌ايم معطل ‏كه بالاخره دومين شغل خطرناك دنيا، كدام است؟
‏
البته جاي شكرش باقي است كه در اولي، اختلاف‌نظر نيست، چون ‏همه خبرنگارها، هنرپيشه‌ها، راننده‌ها، پرستارها و تمام كساني كه شغل خود ‏را دومين شغل خطرناك و پرزحمت مي‌دانند، كار در معدن را به عنوان ‏خطرناك‌ترين شغل دنيا قبول دارند؛ اما از من اگر مي‌شنويد، مي‌گويم خبرنگاري، ‏راحت‌ترين و كم‌زحمت‌ترين شغل دنياست! دو خاطره مي‌آورم و قضاوت را به عهده ‏خودتان مي‌گذارم.‏

‏1
 خبرنگاري بود كه خود را در حوزه كتاب، فردي نخبه و كارآمد مي‌دانست و دايم ‏گلايه مي‌كرد كه قدرش را نمي‌دانند و رعايت سوابقش را نمي‌كنند. اين بنده خدا ‏يك بار خبري درباره تجديدچاپ فرهنگ معين، كار سترگ و ارزشمند استاد محمد ‏معين تنظيم كرده بود و تا آنجا كه به ياد دارم، خبر، توليدي هم نبود و از جايي ‏نقل مي‌شد. اين خبرنگار عزيز، عكس استاد دهخدا را به اين خبر ضميمه كرده بود ‏و براي تاييد به كارتابل من فرستاد. خبر را برگرداندم و توضيح دادم كه شما چطور ‏چهره استاد معين را نمي‌شناسيد و عكس دهخدا را ضميمه اين خبر كرده‌ايد؟
‏
دقيقاً مي‌دانستم چه اتفاقي افتاده است. دوست خبرنگار ما در يكي از ‏موتورهاي جست‌وجوي اينترنتي اسم محمد معين را جستجو كرده و عكس نخستين ‏گزينه را به خبرش ضميمه كرده بود و نمي‌دانست كه دكتر محمد معين، همكار ‏دهخدا بوده و براي تدوين فرهنگ دهخدا به او كمك مي‌كرده است؛ بنابراين ‏طبيعي است كه وقتي اسم دهخدا را جست‌وجو كني، اطلاعات مربوط به محمد ‏معين را هم دريافت ‌كني. ‏ 

‏2
در طول پنج سالي كه در خبرگزاري كتاب فعاليت مي‌كنم، افراد مختلفي مراجعه ‏‏‌كرده و خواستار همكاري با ايبنا بوده‌اند. بسياري از عزيزاني ‏كه امروز خبرنگار ايبنا هستند به همين طريق به جمع تحريريه ما پيوسته‌اند؛ اما ‏يك مورد جالب، خانمي بود كه آمد و گفت دوست دارد در سرويس ايبنا نوجوان به ‏عنوان خبرنگار فعاليت كند. با توجه به سن اندكي كه داشت، از ايشان درباره ‏سوابق كاريشان سوال كردم. گفت: سابقه كار خبرنگاري ندارم. پرسيدم: دوره ‏روزنامه‌نگاري در جايي گذرانده‌ايد؟ خنديد و گفت: نه. پرسيدم: چقدر كتاب ‏مي‌خوانيد و چقدر با نويسندگان آشنايي داريد؟ لبخند زد و گفت: راستش زياد كتاب ‏نمي‌خوانم و نويسندگان را هم زياد نمي‌شناسم! گفتم: نويسندگان كودك و نوجوان ‏را هم؟ لبخند زد و گفت: نمي‌شناسم! ‏

اين‌بار من لبخند زدم و گفتم: با اين اوصاف مي‌شود بگوييد براي چي آمده‌ايد و عدل ‏مي‌خواهيد در سرويس ايبنا نوجوان كار كنيد؟ اين بار ديگر لبخند نزد، در عوض كمي ‏معذب شد و گفت: آخر مي‌دانيد... راستش به اين كار علاقه‌دارم...‏