بهشت من اينجا

قدم كه تو زورخونه ميذاشتم [صداي زورخانه] همه به افتخارم بلند مي‌شدن و برام ضرب مي‌گرفتن [دور خود مي‌چرخد و مي‌افتد.] اون روزا شماها كجا بودين؟!... خيال كردين... ؟! [عكس را در صندوق مي‌گذارد.] من كمر هر كس رو فشار ميدادم تا عمر داشت دولا دولا راه مي‌رفت [مكث] حيف!... كه اون روزا رفت ‍]شكمش را مي‌گيرد.] اي دل‌پيچة لعنتي هم كه ول كن نيست. [آفتابه را برداشته كه بيرون برود.] حالا چطوري برم بيرون؟! [اين پا و آن پا مي‌كند كه ناگهان ـ عمو ـ كه پيرمرد هم اتاقي پيرمرد است وارد مي‌شود. آفتابه با ترس از دستش مي‌افتد و دستانش را به علامت تسليم بالا مي‌برد.]
عمو: [كه پالتو و كلاه نخي به سر دارد وارد مي‌شود] چته؟! ... بازم كه آفتابه به دستت بود پس چرا درو باز نكردي؟! [پيرمرد دستهايش را پايين مي‌آورد.] خيال كردم مردي و ازت راحت شدم.
پيرمرد: [عصباني] پيرمرد خرفت! مگه نميتوني آروم‌تر در بزني؟! بند دلم بريد!! حالا چه خري برات درو باز كرد.
عمو: [زهرخند] آخه چقدر در بزنم؟!... گفتم لابد سقط كردي و از دستت راحت شدم، منم با يه كلكي بازش كردم.
پيرمرد: هميشه خدا مثل دزدا مياي تو... من! چند سال كه باهات زندگي مي‌كنم اين عادتتِ.

صفحه 12/ بهشت من اينجا/ عبدالرضا حياتي/ موسسه انتشارات اميركبير/ سال 1390/ 23 صفحه/ 800تومان