خانه را به خدا سپرد

با اولین استارت، ماشین روشن شد. آقای کرامتی، روی حساب رفاقت چندین ساله و نان و نمک دوره‌ی محصلی، کار بابا را جلو انداخته بود. بابا به مهارتش اعتقاد داشت. می‌گفت:
ـ حلبی کهنه رو هم می‌کنه ماشین تحویل می‌ده.
مینا دفتر و کتاب‌های خودش و شکیلا را با چند تا مداد رنگی و عروسک توی کیف مدرسه و ساک‌ها جا داد و پشت در حیاط گذاشت. مامان قابلمه و بشقاب را در یک سبد و قند، چای، برنج، حبوبات با چند تا پیاز و سیب‌زمینی را در سبد دیگر گذاشت. یخدان کائوچویی سفید هم برای گوشت و مرغ و کره و پنیر بود که بابا سر راه از پشت کارخانه، پر از یخ کند. بابا مثل اتوبوس‌های جلوی حرم، تا دروازه، تند تند بین در هال و اتاق عقبی می‌رفت و برمی‌گشت. بالش و پتوها را در ملحفه پیچید پیک‌نیک پر شده و آفتابه‌ی قرمز و یک زیرانداز اضافی. همه را در صندوق عقب جا داد. کرکره‌ها را پایین کشید و درها را قفل کرد. مهتابیِ هال را روشن گذاشت و صدای رادیو را بلندتر کرد که از کوچه هم شنیده شود. بسم‌الله گفت و از شیشه جلوی ماشین، آسمان را نگاه کرد. دستش را روی فرمان زد.
ـ الهی به امید تو.
مامان، کیسه‌ی طلاها را به گردنش آویزان کرد و دکمه‌ی مانتو را تا بالا بست. بابا، دنده عقب که از حیاط بیرون می‌رفت به مینا اشاره کرد، آب روی باغچه را ببندد. بعد هم خودش آمد و گاز و آب را قطع کرد. خانه را دست خدا سپرد و چشم‌های مینا از هیجان روزهای آینده برق زد.

صفحه 113 / دل آرام/ نجمه پساوند/ انتشارات سوره سبز/ چاپ اول/ سال 1391/ 280 صفحه/ 8800 تومان