کاوش در جهان ادراک: فضا 

مرلو ـ پونتی «کاوش» خود در جهانِ به ادراک درآمده را با بحثی در باب فضا آغاز می‌کند، و موضوع اصلی بحث وی تقابلی است میان تصور کلاسیک از فضا و تصوری که جهان را به واقع به همان صورتی که ادراکش می‌کنیم شکل می‌بخشد. تصور کلاسیک از فضا تصور نیوتنی است که متکی است بر تصوری از فضایی «مطلق» که در آن اعیان مادی در هر زمان موقعیتی مطلق دارند و می‌توانند بدون کوچک‌ترین دگرگونی در خواصِ ذاتیِ مادی خود تغییر مکان یابند. مرلو ـ پونتی این تصور از فضا را به آنچه در هنر «کلاسیک» یافت می‌شود مرتبط می‌داند، نوعی نقاشی که در آن اعیان مطابق پرسپکتیوی ترسیم شده‌اند که از نگاهی متوجه نقطه‌ای بر روی افق به دست می‌آید، آنچه مرلو ـ پونتی «نگاهی خیره به بی‌نهایت» می‌نامد. او می‌گوید: «چنین نقاشی‌هایی فاصله خود را با ناظر حفظ می‌کنند و او را به درون خود نمی‌پذیرند». مرلو ـ پونتی هیچ نمونه‌ای ارائه نمی‌کند، لیکن شاید بتوان در این مورد از نقاشی‌های فلورانسیِ رنسانس متقدم یا، در محیطی فرانسوی، از آثار نیکولاپوسَن یاد کرد.

صفحات 23 و 24/ جهان ادراک/ موریس مرلو ـ پونتی/ ترجمه فرزاد جابرالانصار/ انتشارات ققنوس/ چاپ اول/ سال 1391/ 104 صفحه/ 4000 تومان