شکر 

بیان تقابل کفر و شکر چندان دشوار نیست. زیرا ـ هم چنان که گفتیم ـ تقابل این دو، نه تنها در قرآن، بلکه در دوره قبل از اسلامی نیز رایج بود. کفر که معنای اساسی آن، مفهوم ساده ناسپاسی بود، در اولین مرحله، از توسعه معنی شناختی خود در زمینه قرآنی، مفهوم ناسپاسی نسبت به خدا و ناشکری نسبت به بخشش و عنایت الهی، پیدا کرد.
در مرحله دوم، کفر در گامی فراتر، مفهوم ناسپاسی نسبت به آیات و الطاف ویژه خدا (نظیر ارسال انبیا برای هدایت انسانها) به خود گرفت. در این مرحله، کسی که در مقابل رسالت و دعوت انبیا (به عنوان بالاترین نعمت خداوند) ایمان نمی‌آورد، در واقع نسبت به آن نعمت بزرگ ناسپاسی می‌کرد. به عبارت دیگر، شکرگزاریِ این نعمت عظیم الهی، بدان است که انسان به رسالت انبیا، ایمان بیاورد و الا در صورت کفرورزی، هم بی‌ایمان خواهد بود و هم ناسپاس. براین اساس، در اثر بی‌ایمانی، نسبت به نعمت‌ها و بخشش‌های دیگر خداوند نیز، ناسپاس خواهد بود.

صفحات 113 و 114/ بررسی معناشناختی واژه کفر در قرآن کریم/ حسن خودروان/ انتشارات دانشگاه امام صادق (ع)/ چاپ اول/ سال 1391/ 252 صفحه/ 6000 تومان