بافت‌های ایمنی گریز
پاسخ‌های ایمنی و التهابی همراه با آنها در بخش‌های خاصی از بدن شامل مغز، چشم، بیضه‌ها، جفت و جنین، با خطر بالایی از اختلال عملکرد اندام و یا نارسایی تولیدمثلی همراه است. این بافتها که تکامل یافته‌اند تا به درجات متغیری از پاسخ‌های ایمنی محافظت شوند، مکان‌های ایمنی گریز نامیده می‌شوند. ایمونولوژیست بزرگی به نام سرپیتر مداوار از اصطلاح ایمنی‌گریز در سال 1940 برای توصیف عدم وجود پاسخ‌های ایمنی به بافت‌های پیوند شده به مغز یا اطاق قدامی چشم حیوانات تجربی استفاده کرد. آنتی ژنی‌های خارجی که در اکثر بافتها موجب پاسخ ایمنی می‌شوند، معمولاً در این بافت‌های ایمنی‌گریز تحمل می‌شوند. مکانیسم زمینه‌ای گریز از ایمنی بین این بافتها متفاوت است و به خوبی شناخته شده نیست. بعضی از مکانیسم‌ها، مشابه مکانیسم‌های تنظیم در روده و پوست (که قبلاً در این فصل مورد بحث قرار گرفتند) و مکانیسم‌های تحمل خود (فصل 14 را ببینید) هستند. در این بخش، در مورد ویژگی‌های افتراق‌دهنده ایمنی‌گریز در مکان‌های مختلف بحث می‌کنیم.
صفحه 491/ ایمونولوژی سلولی و ملکولی/ ابوالعباس، اندرو لایتمن، شیو پلاک/ ترجمه دکتر عبدالحسین کیهانی، دکتر محمد مهدی محمدی، موسی محمدنیا افروزی، دکتر محمد حسین قربانی، دکتر امید گوران اوریمی و افسانه آموزگار/ انتشارات نسل فردا/ چاپ اول/ سال 1391/ 824 صفحه/ 29000 تومان
دوشنبه ۹ بهمن ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما