معاهده فضای ماورای جو
اولین کنوانسیون چند جانبه فضایی با نام معاهده فضای ماورای جو که در سال 1967 به تصویب تعدادی از کشورها رسید، چارچوب اولیه و اساسی را برای رژیم حقوقی بین‌المللی در زمینه فضای ماورای جو پایه‌گذاری کرد. این معاهده بیان می‌کند که اکتشاف و استفاده از فضای ماورای جو می‌بایست در جهت منافع همه کشورها و در حیطه منافع مشترک انسانی باشد. طبق این کنوانسیون، فضای ماورای جو شامل ماه و دیگر اجرام آسمانی، باید برای اکتشاف و استفاده همه کشورها آزاد باشد. فضای ماورای جو جزء قلمرو هیچ کشوری نیست. همچنین این معاهده، نصب سلاح‌های هسته‌ای یا هر گونه دیگر از سلاح‌های کشتار جمعی را در فضای ماورای جو ممنوع کرده و اعلام می‌کند که ماه و سایر اجرام آسمانی باید صرفا جهت اهداف صلح‌آمیز مورد استفاده قرار گیرند. افزون بر این، معاهده مواردی درباره نجات فضانوردان و بازگرداندن ایشان و نیز مسئولیت بین‌المللی دولت‌ها در بر دارد. همچنین بر طبق این معاهده، دولت‌هایی که در فضای ماورای جو فعال هستند باید سازمان ملل متحد و جامعه علمی بین‌المللی را از ماهیت، محل و نتایج فعالیت‌های خود آگاه نمایند. این معاهده را 91 کشور تصویب کرده‌اند.
صفحه 141/ همکاری و منازعه در رژیم‌های بین‌المللی فضای ماوراء جو/ دکتر ابومحمد عسگرخانی و پوپک محبعلی/ انتشارات خرسندی/ چاپ اول/ سال 1391/ 277 صفحه/ 12000 تومان
پنجشنبه ۲۶ بهمن ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما