نقد الگوی سوسور
دستاورد بزرگ سوسور این بود که ما را وادار کند به خود زبان به منزله واقعیت اجتماعی و به خود فرایند بازنمایی توجه کنیم و به این‌که زبان در واقع چگونه کار می‌کند و چه نقشی در تولید معنا دارد. با این کار، او باعث شد تا زبان صرفاً وسیله انتقال میان چیزها و معنا تلقی نشود. او نشان داد که بازنمایی یک عمل است. البته خود او مایل بود که تقریباً فقط بر دو وجه نشانه ـ دلالت‌گر و دلالت‌یاب ـ متمرکز شود. او چندان توجهی یا هیچ توجهی به این نکرد که رابطه میان دلالت‌گر / دلالت یاب چگونه می‌تواند در خدمت آنچه پیش‌تر ارجاع نامیدیم ـ یعنی ارجاع دادن ما به دنیای چیزها، انسان‌ها، و رویدادهای بیرون از زبان در جهان «واقعی» ـ باشد. بعدها زبان‌شناسان مثلاً میان معنای واژه کتاب و استفاده از این واژه برای اشاره به کتاب خاص روی میز مقابل ما تمایز قائل شدند. چارلز سندرز پیرس، زبان‌شناس، هرچند موضعی مشابه موضع سوسور داشت، به رابطه میان دلالت‌گر / دلالت‌یاب و آنچه مرجع‌های آن‌ها می‌نامد توجه بسیاری کرد. آنچه سوسور دلالت می‌نامد در واقع معنا و ارجاع هر دو را در برمی‌گیرد؛ هرچند او عمدتاً بر اولی تمرکز کرد.
صفحات 65 و 66/ معنا، فرهنگ و زندگی اجتماعی/ استیوئرت هال/ ترجمه احمد گل‌محمدی/ نشر نی/ چاپ اول/ سال 1391/ 144 صفحه/ 5600 تومان
شنبه ۵ اسفند ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما