در نیایش ویژه روز چهارشنبه (یوم‌الارّبعاء) ـ به قدرت بی‌همالِ و لایزالِ خداوند در آفرینش شب و روز که دو آیتِ بزرگ «اثبات وجود آفریدگارند» و به موضوعِ خواب و بیداری انسان در این اوقات اشارت شده و این که انسان به نیکوترین وجه و «احسنِ تقویم» به وجود و حیات و مرگ او و نظمی که در مجموعه نظام آفرینش ملاحظه می‌شود، با این عبارات حکمت‌آمیز که جلوه‌هایی است از عرفانِ ناب: «الحمدُلّلهِ الذی جَعلَ اللیلَ لباساً و الُّنوم سُباتاً و جَعلَ‌النهار نُشورأ لَکَ أن بعثتنی من مرقدی ولَو شِئِتَ جَعَلتَهُ سَرمداً حَمداً دائِماً لاینقَطَعُ ابداً و لایحصی لَه الخلائق عدداً. اللهُّم لکَ الحَمد أن خَلَقتَ فَسَّویتَ و قَّدرَتَ و قضیتَ وَ امَتَ وَ احییتَ...» (سپاس خداوندی را که شب هنگام را به منزله پوشش، و خواب را وسیله آرامش و رفاه آدمیان قرار داده است، و روز را برای تکابو و کسبِ معشیت معین فرموده. پروردگار! ثنا و حَمد مخصوصِ ذاتِ مقدسِ توست، که مرا از آرامگاهم برمی‌انگیزی و اگر اراده کنی آن را برایم جاودانه می‌سازی!

صفحه 24/ در سایه سار نیایش/ دکتر حسین رزمجو/ انتشارات قاف (مشهدالرضا(ع)/ چاپ اول/ سال 1391/ 112 صفحه/ 5000 تومان