به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، بیگی‌حبیب‌آبادی گفت: شاعر این توانایی و قابلیت را ندارد که با شعر خود و شعر خواندن خود در چند محفل ادبی در جامعه شور و ذوق ایجاد کند.

وی افزود: شاعر باید حسش را از مردم بگیرد و در یک زبان نامیرا ارایه دهد، آن موقع است که شعر انتظار در میان آحاد مردم تجلی می‌یابد. وقتی حس انتظار در میان مردم این سرزمین وجود داشته باشد، طبعا در وجود شاعران هم رخنه می‌کند.

سراینده مجموعه شعر «غریبانه» ادامه داد: شعر انتظار موضوعی نیست که بخواهیم برایش تبلیغ کنیم چون در عمق باورهای دینی ما جای دارد. شعر انتظار نه امروز و نه دیروز که از دیرباز تا آینده های دور در شعر ما حضوری جاری و ساری داشته است، اما در سه دهه اخیر این حضور هم از حیث کیفی و هم از حیث کمی در مرتبه بالاتری قرار گرفته است.

بیگی‌حبیب‌آبادی افزود: شعر آیینی دو پنجره دارد؛ پنجره‌ای که شاعر به آن می‌نگرد و پنجره‌ای که از درون جامعه به شعر و شاعر می‌نگرد. شعر انتظار مثل هر شعر دیگر پر از کنایه ها، تصویرها، تشبیه‌ها، ایهام‌ها و استعاره‌هاست. در شعر آیینی باید به کلید واژه‌ها دقت کنیم تا متوجه شویم در کدام مورد سروده شده است. 

مدیر انتشارات «فصل پنجم» گفت: کتاب «آخرین غزل» گردآوری رحیم زریان که توسط انتشارات فصل پنجم منتشر شده، شامل شعرهایی آیینی است که شاعران مختلف در رثای حضرت ولی عصر(عج) سروده اند.

وی در پایان خاطرنشان کرد: هر شعری مختصات خاص خودش را دارد، شاعر در لحظه‌های شاعرانه قرار می گیرد و مضمون را با تخیل خود می سراید. شعرهای انتظار شاید در سالروز میلاد حضرت ولی عصر(عج) شنیده شوند اما در طول سال سروده شده اند. درست مثل شعرهای عاشورایی که در ماه محرم خوانده می شوند اما اگر به تاریخشان نگاه کنیم می بینیم که در دیگر روزهای سال سروده شده اند. شاعر باید خود را ذوب در شعر آیینی ببیند تا بتواند شعر انتظار بگوید.