روزه

اول:در ظاهر امر، کار کرد روزه مبتنی بر جنبه تغذیه‌ای سلامت، و پرهیز از خوردن، و احیانا زیاده‌روی‌های اسراف‌گونه است. در اولین قدم، مومنین در اکثر ادیان و برخی مکتب‌های فلسفی-اخلاقی از این نظر روزه می‌گیرند که از طریق ریاضت، و ریاست بر نفس، و نیل به امساک، عبادت کنند، و سپس از طریق درک مسکنت، و احیانا احساس عدالت، به تهذیب نفس نایل شوند.
دوم:سفارش دین و سایر ادیان در روزه، عدم تحرک، خفت و خواب، تنبلی و کرختی روانی نیست. تصور نمی‌کنم دینی، پیروان خود را به سبب روزه و امساک از کار و تلاش باز دارد و مریدان را به خورد مختصر و خواب مفصل فراخواند. بی حالی و ضعفی که گاه، در برخی شرایط به روزه‌دار دست می‌دهد، به دلیل ترک عاد‌ت‌های تغذیه‌ای  است که معمولا پس از چندی عادی می‌شود.
سوم:به نظر می‌رسد ترک عادات تغذیه‌ای، بر اساس مثل «ترک عادت موجب مرض است» ناراحتی‌های روحی را با هدف «ضعف اعصاب» افزایش می‌دهد. یعنی شخص از کاری که نمی‌کند، و چیزی که نمی‌خورد رنج می‌برد. این امر در برخی موارد طبیعی است، و چه بسا ساختار تسکین دهندگی روزه را زیر سوال ببرد.


صفحه 170/رمز سلامت و طول عمر/حسین حسینی/نشر موسسه بوستان کتاب(مرکز چاپ ونشر دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم/چاپ اول/سال1391/360 صفحه/10000تومان