به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ششم شهریور 1397 برابر است با بیست و هشتمین سالگرد درگذشت استاد علی‌اکبر کاوه حقیقی، خوشنویس برجسته ایرانی. 

استاد علی‌اکبر کاوه، در سال 1273 در شهر حافظ، شیراز به دنیا آمد و در ششم شهریور 1369 در تهران درگذشت. این هنرمند فقید که یکی از استادان به نام در خوشنویسی و نستعلیق‌نویسی ایرانی است، در مکتب خط میرزا محمدحسین سیفی قزوینی معروف «عمادالکتاب» (خطاط شاهنامه نفیس امیر بهادری) و سید حسین تفرشی پرورش یافت. 

این هنرمند از اوان کودکی عشق و علاقه وافری به هنر خوشنویسی داشت، به گونه‌ای که هر قطعه از خطوط استادان که به دستش می‌افتاد، از روی آن مشق و تمرین می‌کرد. پدرش به محض آگاهی از عشق او به خوشنویسی، وی را نزد استادان زمان گذاشت تا به تکمیل هنر خود بپردازد. 

مرتبه هنر استاد کاوه تا به آن درجه رسید که مرحوم محمدتقی بهار (ملک الشعرا) در نامه‌ای او را «میرعماد عصر» لقب داده است. میرعماد حسنی قزوینی از خوشنویسان پرآوازه عصر صفوی و همچنین تاریخ هنر خوشنویسی در ایران است. اکثر مورخان و محققان هنر خوشنویسی میرعماد را مهم‌ترین و تاثیرگذارترین خوشنویس ایرانی در خط نستعلیق می‌دانند. 

استاد کاوه از سال 1298 به سمت منشی مخصوص در وزارت دارایی به خدمت مشغول شد و پس از چندی بر حسب دعوت یحیی قراگزلو (اعتمادالدوله) وزیر فرهنگ وقت از وزارت دارایی به وزارت فرهنگ منتقل شد و سال‌های متمادی در دبیرستان‌های تهران مانند: دارالفنون، ثروت، سیروس، کالج، شاهدخت، شرف و علمیه به تعلیم خط مشغول بود تا این‌که بازنشسته شد. 

راویان هنر خوشنویسی معاصر از سال 1330 تا 1340 را دوران شکوفایی و اوج قدرت و کمال هنر استاد کاوه می‌دانند. ایشان در مدت 60 سال ممارست و ریاضت هنر خوشنویسی را جلا و صیقل داد و همچنین شاگردان بسیاری نیز تربیت کرد و از خود به یادگار گذاشت. 

نصرالله افجه‎ای، حبیب‌الله فضائلی، حاج عباس منظوری، محمد سلحشور، علی ابریشمکار، عبدالله فرادی، منصور معالی، یحیی جعفری، یوسف بوذری، نصرالله معین، حاج سیف اله یزدانی، جهانگیر نظام‌العلما، ابوالحسن محصص مستشاری، مهدی کریمی، محمدتقی معمار جعفری، ولی‎الله پروانه، جهانگیر کوچک‎زاده، ناصر خانلرزاده، سید قوام شفق، مهدی مقدسیان، منصور معالی، محمد زمان فراست، محمدتقی معمارجعفری و علی راهجیری از جمله هنرمندان خوشنویس صاحب‌نامی هستند که نزد استاد کاوه تعلیم خط دیده و از جمله سرآمدان این هنر متعالی در دوران معاصر هستند. 

نحوه تعلیم منحصر به فرد استاد کاوه «نقطه گذاری بر حروف و کلمات» بود، اما تمایل او به گوشه‌گیری موجب شد تا در 40 سال گذشته جز افراد معدودی که خوشه چینان سبک و سیاق ایشان بودند تشنگان وادی این هنر بخصوص پویندگان جوان و مشتاق تحقیق و پژوهش از درک و فراگیری هنر و شیوه این استاد بزرگ محروم بمانند و به همین دلیل برای آنان فهم و تشخیص موقعیت واقعی خوشنویسی معاصر دشوار شد. 

عموم تاریخ‌نگاران هنر بر این باورند که یکی از شیوه‌های شاگردی در نزد اساتیدی که دسترسی به آن‌ها به هر دلیلی دشوار است و بهره از حضور فیزیکی‌شان ناممکن، استفاده از کتاب‌های آموزشی این استادان یا مشق از روی بهترین آثار آنان است. 

به همین دلیل نیاز بود تا کتابی از استاد کاوه به چاپ برسد. بر اساس این نیاز کتاب «قطعات منتخب استاد علی اکبر کاوه» شامل 110 قطعه از آثار موجود در تملک خاندان محترم کاوه و مجموعه آقای علی اصغر بوذری به چاپ رسید. 

استاد کاوه در سیاه مشق‌های خویش استادی خود را به عرصه ظهور رسانید و علاوه بر آن، آثار خطی دیگری را نیز به یادگار گذاشت که عبارتند از «گلچین اشعار صائب»، «آیات منتخبه قرآن»، «تعلیمات دینی» و «صرف و نحو عربی». همچنین بسیاری از کتاب‌های درسی آن زمان نیز با خط استاد کاوه منتشر می‌شدند. 

استاد غلامحسین امیرخانی، از مهم‌ترین خوشنویسان حال حاضر، زندگینامه‌ استاد کاوه را با خط خود نگاشته‌ است.