به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از تلگراف، نادین گوردیمر و جی.ام.کوتسی دو تن از بزرگترین رمان نویسان آفریقای جنوبی، نسبت به نلسون ماندلای فقید ادای احترام کردند.

گوردیمر در نیویورکر نوشت که در سال 1964 وقتی ماندلا به زندان محکوم شد، دادگاهش توجه وی را جلب کرد. وی نوشت: رمانی که در سال 1979 با عنوان «دختر برگر» و درباره زندگی فرزندان یک خانواده انقلابی نوشته‌است ، تلاشی برای یادآوری ماندلا در زندان جزیره رابن بود. وی نوشته است: او که کتابخوانی حرفه‌ای بود این کتاب را خواند و نامه‌ای عمیق درباره درک کتاب نوشت.

پس از آزادی ماندلا از زندان، گوردیمر نوشت که ماندلا درخواست ملاقات با وی را کرد. وی نوشت: بیش از این که درباره کتاب یا تفکرات من صحبت کند، درباره ازدواج مشکل سازش با وینی ماندلا صحبت کرد.

او می نویسد: ماندلا نمادی از یک مرد خمیده نبود، اما بلند قامت بود، از گوشت و خون، که همه رنج‌هایش روح او را کینه توزانه‌تر نکرد، بلکه جنبه‌ای انسانی‌تر به او بخشید – حتی برای افرادی که زندانی به نام آپارتاید را خلق کرده بودند.

گوردیمر که رمان ضدآپارتایدی «مردم جولیا» نوشته او در سال 1981 اجازه انتشار در آفریقای جنوبی را به دست نیاورد، جایزه نوبل ادبیات را در سال 1991 یک سال پس از آزادی ماندلا از زندان کسب کرد.

کوتسی که اکنون شهروند استرالیاست، با نوشتن قطعه‌ای ظریف در سیدنی مورنینگ هرالد، نوشته است: در حالی که او 27 سال از زندگی‌اش را در زندان سپری کرد، در همان حال به عنوان قدرت انجام وتو در تعیین سیاست‌های خارجی کشورش حضور داشت. کوتسی با ستودن ماندلا برای تلاش در حفظ وحدت کشور پیش از انتخابات 1994 ، به انتقاد از وی می‌پردازد و می‌نویسد: اما او نسبت به فروریختن سوسیالیسم بینا نبود و برای مبارزه علیه بازار آزاد جهان سرمایه نیز تلاش نکرد.

کوتسی که در نوشته‌هایش به زندگی پسا آپارتایدی در آفریقای جنوبی توجه بسیار کرده و در کتاب‌هایی چون «رسوایی» که برنده جایزه بوکر 1999 شد به این مفاهیم پرداخته‌است، در این مقاله به گرمی حس مشترک و مطبوع ماندلا را ستوده و ایده‌های مبارزه برای آزادی فردی و هواخواهی وی را از خدمات اجتماعی  تحسین کرده‌است.

کوتسی در این مقاله از ماندلا به عنوان آخرین مرد بزرگ بشریت یاد کرده‌است.