به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از افه، نمایشگاهی از اسناد، مدارک و دست نوشته های شخصی روبن داریو، شاعر و نویسنده اهل نیکاراگوئه ، از 17 ژانویه و به مناسبت زادروز وی، در شهر لئون نیکاراگوئه آغاز به کار کرد. داریو در میان اهالی ادبیات به شاهزاده ادبیات اسپانیایی و پدر مدرنیسم معروف است.

به گزارش منابع دیپلماتیک، این نمایشگاه در حاشیه دوازدهمین سمپوزیوم بین المللی روبن داریو برگزار شده است و پس از لئون به دهمین فستیوال بین المللی شعر در گرانادای نیکاراگوئه منتقل خواهد شد.

به گفته سفیر اسپانیا در ماناگوئا، پایتخت نیکاراگوئه، در این نمایشگاه بخشی از اسناد و مدارک متعلق به آرشیو روبن داریو در کتابخانه تاریخی «مارکس ده بالدسیا»ی دانشگاه کومپلوتنس مادرید به نمایش گذاشته شده است.

این نمایشگاه تا 22 ژانویه ادامه خواهد داشت و موعد برگزاری آن در شهر گرانادا 16 تا 22 فوریه و همزمان با فستیوال بین المللی شعر این شهراست. این فستیوال با حضور 126 شاعر از 60 کشور دنیا برگزار خواهد شد و بررسی آثار روبن داریو در مرزک توجه آن جای دارد. سالن آبی کاخ ملی فرهنگ ماناگوئا، آخرین مقصد این نمایشگاه خواهد بود.

این اسناد شامل بیش از 150 مدرک از آرشیو فرانسیسکا سانچز، همکار روبن داریو در آخرین سال های زندگی این شاعر شهیر است. سانچز پس از مرگ روبن داریو و در طول چند دهه این اسناد را که شامل تعداد زیادی نامه، دفتر خاطرات، کارت پستال ، عکس و مدارک دیگر است، حفظ کرده بود و در سال 1956 آن ها را به دولت اسپانیا اهدا کرد. همین اسناد و مدارک علاوه بر انعکاس کارنامه ادبی، روزنامه نگاری و دیپلماتیک داریو، راوی مشکلات اقتصادی او، کارهای شخصی اش در خانه، روابط وی با دوستانش و همچنین عشق وعلاقه اش به سانچز نیز هستند.
این اسناد، پیشتر، در سال 2008، در نمایشگاهی با عنوان «روبن داریو، آنچه از شاعر باقی مانده» در مادرید اسپانیا به نمایش درآمده بود.

فلیکس روبن گارسیا سارمینتو معروف به روبن داریو، در 18 ژانویه 1967 در متاپای نیکاراگوئه متولد شد.نام کنونی این شهر «سیوداد داریو» به معنی شهر داریو است. وی از خلاق ترین شاعران اسپانیایی زبان قرن بیستم و رهبر بسیاری از جنبش های ادبی در آرژانتین، شیلی ، اسپانیا و نیکاراگوئه بود. به عقیده کارشناسان و منتقدان، داریو پدر مدرنیسم ادبی است و جنبشی با نام جنبش ادبی ایبروآمریکایی با دو اثر وی با نام «آبی» (1888) و «نثرهای بی حرمت» (1896) آغاز شد. «آبی» بین سال های 1886 و 1888 و در دوران تحصیل داریو در بالپارائیسوی شیلی سروده شد و مجموعه ای از شعر و نثر است. یکی دیگر از آثار مهم داریو «ترانه های زندگی و امید» است که در سال 1905 منتشر شد و بعد ها به سمبل مدرنیسم قرن بیستم و مرجع مهمی در زبان اسپانیایی بدل شد.

داریو علاوه بر شعر، دستی توانا در روزنامه نگاری نیز داشت و مقالات زیادی با موضوع کشورهای اسپانیا، فرانسه و ایتالیا و همچنین شاعران بزرگی از جمله خیمنس، ماچادو و بایه اینکلان نوشت.

این شاعر شهیر 6 فوریه سال 1916، در 49 سالگی و در شهر لئون چشم از جهان فروبست. آرامگاه وی هم اکنون در کلیسای متروپولیتانای لئون قرار دارد و از سوی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو) در لیست میراث جهانی ثبت شده است.