اسماعیل امینی در این درباره به خبرنگار خبرگزاري کتاب ايران(ايبنا) گفت: در جامعه می‌بینیم مردم کتاب‌های ناشران معتبر را به راحتی و آسودگی خیال خریداری می‌کنند، چراکه به آن ناشران و آثار منتشر شده از طرف آنها اعتماد کرده‌اند؛ چراکه کیفیت کار این ناشران به گونه‌ایست که خود به خود، آثاری با سطح کیفی پایین را اصلاً چاپ نمی‌کنند. 

وی از نقش مشارکتی و مداخله ای دولت در عرصه فرهنگی هم سخن گفت: دخالت دولت در کار فرهنگی تنها باید جنبه پشتیبانی داشته باشد و در مسائل محتوایی ورود نکند و تنها می‌تواند از این عرصه حمایت کند، حتی از آن اندیشه و خط فکری که همسو با دولت نيست.

امینی درباره روند حاکم بر ممیزی کتاب نيز گفت: به نظرم وقتی آثار اینگونه از طرف مردم مورد ارزیابی قرار می‌گیرد روال طبیعی ممیزی را طی کرده است و کتاب‌های بی کیفیت از سوی مردم مشمول ممیزی می‌شوند. روند چاپ و نشر کتاب باید یک مسیر روان را طی کند و اگر در این مسیر سختگیری‌هایی وجود داشته باشد، باید در دادن مجوز نشر به یک ناشر باشد، نه کتاب. به این ترتیب افرادی که متخصص این کار هستند و سابقه فعالیت در این زمینه را دارند مجوز نشر اعطا می‌شود.

این منتقد ادبی با اشاره به اظهارات رئیس جمهور درباره واگذاری عرصه فرهنگ و ممیزی به مردم، گفت: با این سخن رئیس جمهوري موافقم و واگذاری فرهنگ به مردم حرف درستی است، اما واژه «مردم» در این میان ابهام ایجاد می‌کند؛ به نظرم منظور رییس جمهور از مردم، فرهیختگان، اندیشمندان و اهالی فرهنگ است چراکه ممکن است گاهی مردم افرادی باشند که در قالب گروه‌های فشار به یک کتابفروشی می‌ریزند و به بهانه مخالفت با یک کتاب شیشه‌های یک فروشگاه را می‌شکنند؛ بطوریکه در گذشته شاهد چنین رفتاری بوده‌ایم و نباید این موضوع را به اسم مردم تمام کرد. بنابر این مشخصا حوزه فرهنگ را باید به دست متخصصین و کارشناسان با تجربه این حوزه سپرد.

این ادیب و شاعر  با انتقاد از تولید کتاب‌های نازل به لحاظ کیفی، گفت: در حال حاضر تعداد زیادی انتشارات وجود دارد که غالبا مدیران آنها نسبتی با تألیف، ترجمه و چاپ کتاب ندارد و به این حوزه تنها به چشم سرمایه گذاری نگاه می‌کنند. به همین دلیل شمار زیادی از کتاب‌هایی که چاپ می‌شوند از سطح کیفی نازلی برخوردارند.

امینی افزود: این همه کتاب‌های سست و غیر قابل خواندن بیرون آمده که برای من کتاب ممنوعه است، ولی منتشر شده؛ چون حساسیت دستگاه‌های امنیتی، تنها شامل حساسیت‌های سیاسی است، بطوریکه حساسیت ویژه‌ای در مباحث فرهنگی و به ویژه ادبی ندارند.

امینی درباره خطوط قرمز ممیزی در کشور نيز تصريح کرد: شاید به لحاظ سیاسی خط قرمز ممیزی‌ها وارد شدن به مسائلی باشد که سیاستمداران نمی‌پسندند، ولی به لحاظ ما که اهل فرهنگ و ادبیات هستیم، خط قرمز همان است که یک کتاب پر از غلط، چاپ و منتشر شود. کتابی که شعرهایش سست باشد، کتابی که درباره مثنوی، سعدی و حافظ، حرف‌های سطحی و غیر علمی زده باشد، اینها خط قرمزهای ماست که اتفاقاً ممیزی فعلی هیچ‌گاه به آن توجه نکرده است.