خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- آتش‌سوزی در مسجد‌النبی، ولایت‌عهدی امام رضا (ع)، غزوه تبوک،وفات حضرت ابوطالب، وفات حضرت خدیجه از اتفاقاتی هستند که کتاب‌های تاریخی بر وقوع آن‌ها در ماه مبارک رمضان اشاره کرده‌‌اند.

روز اول ماه مسجد النبي (ص) دچار آتش سوزي شد

در کتاب الوقايع و الحوادث، صفحه 13 آمده است:
روز اول ماه رمضان بنا به نقل «سمهودي مورخ عامه‏» در سال 654 هجري، مسجد النبي (صلي الله عليه و آله) و حجرات مقدسه آن دچار آتش سوزي شد، و به قدري شعله‏ هاي آتش دامنه‌‏دار شد، که سقف و ديوارها را فرا گرفته و فرو ريخت اين زمان مصادف با حکومت معتصم عباسي بود، وي دستور داد، بنيان مسجد را دوباره به پاي داشتند.

ولايتعهدي امام رضا (ع) در اول ماه رمضان

در کتاب الوقايع و الحوادث، صفحه 11 آمده است:
ايضا از وقايع روز اول ماه رمضان «بنا به نقل شيخ مفيد در مسار الشيعه‏» روز بيعت- به ولايتعهدي حضرت رضا عليه‌‏السلام است، و اين عمل از طرف مامون عباسي فقط يک نقشه سياسي براي فرو نشاندن انقلابات داخلي مخصوصا جلوگيري از خروج و قيام شيعيان ايران (که در اوائل خلافت مامون گرداننده خلافت او بودند) انجام گرفت. و ديگر ترس قيام اولاد علي ( عليه‌‏السلام) از جمله عوامل ولايتعهدي حضرت رضا ( عليه‌‏السلام) از طرف مامون به شمار مي‏ آيد.

غزوه تبوک يا فاضحه در روز سوم ماه رمضان

در کتاب الوقايع و الحوادث، صفحه 19 آمده است:
غزوه تبوک يا فاضحه از جنگ‌هاي حساس بين مسلمانان و روميان که در سال نهم هجري بر پا شد و به صلح انجاميد نيز در روز سوم ماه مبارک رمضان واقع شد و علت ايجاد اين جنگ چنين بود که جاسوسان، به دربار امپراتور روم (هراقليوس) (هرقل) گزارش دادند، که پيامبر اسلام از دار دنيا رفت، امپراطور شوراي نظامي تشکيل داد، و تمامي حاضران موقع را مناسب بسيج لشکر روم عليه حجاز ديدند و به سرپرستي مردي به نام يوحنا، يا (باغباد) ، به سوي حجاز رهسپار، و در تبوک (محلي ميان حجر و شام) با سپاه اسلام تلاقي کردند، و سپاه اسلام در تبوک کناره چشمه آبي تمرکز يافتند، و اين‌که چرا اين جنگ را فاضحه مي‌‏نامند بدان علت است که منافقان از حضور در جنگ تخلف ورزيدند، و رسوا شدند، و اين جنگ را «ذو العسره‏» نامند زيرا که مسلمانان از نظر آذوقه و مرکب و مهمات بسيار در عسرت و سختي به‌سر بردند.

وفات حضرت ابو طالب (ع) در روز هفتم
در کتاب شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، آمده است:

روز هفتم ماه رمضان بنا به نقل شيخ مفيد قدس سره سال دهم بعثت‏ حضرت ابو طالب عمو و يار با وفاي پيامبر (صلي الله عليه و آله) وفات يافت؛همان مرد بزرگواري که در تمام نشيب و فرازهاي دوران رسالت و قبل از رسالت‏ برادر زاده عزيزش را ياري کرد و شر قريش را از او بازداشت و قلب نازنين پيامبر (صلي الله عليه و آله) را در تبليغات و رسالت الهي خوشحال و مسرور کرد و با کلماتي نظير: «اذهب يابن اخي فقل ما احببت فو الله لا اسلمک لشي‏ء ابدا» اي پسر برادرم برو و هر چه دوست مي‌‏داري بگو (با مشرکين و قريش) به خدا سوگند تو را در هيچ پيش آمدي وا نمي‌‏گذارم، (نوازش می‌کرد) و از او پشتيباني مي‏ کرد.

کفه ايمان ابو طالب از کفه ايمان همه خلق سنگين‏‌تر است
آري به اين بزرگوار تهمت‏بي ايماني مي‏زنند، حضرت باقر ( عليه‏السلام) فرمود: اگر ايمان ابي طالب را در يک کفه ترازو بگذارند و ايمان اين خلق را در کفه ديگر، ايمان او سنگين‏‌تر است. آري ابو طالب چهل و دو سال، در نهايت وفا و صميميت و فداکاري به کفالت و حمايت پيامبر (صلي الله عليه و آله) پرداخت، که او مانند پدري مهربان و همسرش فاطمه بنت اسد همچون مادري او را خدمت و حفاظت و پرستاري کردند.

مرگ ابو طالب پيامبر (صلي الله عليه و آله) را به شدت متاثر ساخت، چرا که حضرت يگانه حامي و پناه‏گاه خود را بعد از خدا از دست داد، که دشمن پس از او بر پيامبر (صلي الله عليه و آله) جري و گستاخ شدند. و مدفن آن حضرت در مکه قبرستان ابو طالب که به نام آن جناب ناميده شده قرار گرفت، «تغمده الله ببحبوحات جنانه‏»

وفات حضرت خديجه ماه رمضان سال دهم بعثت

در کتاب اسد الغابه، مسار الشيعه مفيد آمده است:
در ماه مبارک رمضان سال دهم بعثت‏ خديجه بانوي فداکار و همسر بي نهايت مهربان حضرت رسول (صلي الله عليه و آله) در روز دهم به سن شصت و پنج ‏سالگي از دنيا رفت، و پيامبر (صلي الله عليه و آله) او را با دست مبارک خويش در حجون مکه (قبرستان ابو طالب) به خاک سپرد، و حزن در گذشت او پيامبر (صلي الله عليه و آله) را بسيار محزون ساخت که پيامبر (صلي الله عليه و آله) سال درگذشت‏ حضرت خديجه را «عام الحزن‏» سال اندوه نام نهاده.

بلي خديجه همسر بي همتاي پيامبر (صلي الله عليه و آله) بانوئي که از ثروت او اسلام رونق يافت و پشت پيامبر (صلي الله عليه و آله) راست‏ شد، بايد سال درگذشتش را «عام الحزن‏» نام نهاد و مصيبت پيامبر (صلي الله عليه و آله) شدت گرفت، زيرا که پيامبر (صلي الله عليه و آله) مادر شايسته دخترش زهراي مرضيه را از دست داده و ياري همچون خديجه را هرگز به دست نخواهد آورد.