آبیار، نویسنده و داور برخی جشنواره‌های ادبی دفاع مقدس به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: روی هم رفته، نگاه به وضعیت نشر کتاب و در حقیقت غلبه رسانه‌های مختلف مثل تلویزیون و اینترنت و از سوی دیگر، آثار خوبی که در حوزه دفاع مقدس منتشر شده است، بر ضرورت برگزاری این جایزه‌های ادبی می‌افزاید.
کارگردان فیلم تقدیر شده «شیار 143» ادبیات را پایه و اساس هنرهای دیگر چون سینما و تئاتر دانست و با بیان اینکه برپایی جایزه‌های ادبی برای شناختن برترین آثار ادبی و نویسندگان حوزه دفاع مقدس لازم است، این جایزه‌های ادبی را تنها معرف استعداد‌های ادبی دانست.
آبیار سلیقه‌ای عمل کردن برخی از نهاد‌های برگزارکننده جایزه ادبی دفاع مقدس در انتخاب آثار را از آسیب‌های این جایزه‌ها معرفی کرد و گفت: گاه نگاه و رویکرد خاصی در یک جایزه ادبی مشخص، القا می‌شود و این مساله سبب می‌شود که نگارندگان آثار ادبی به جای توجه به ارایه اثر مطلوب، جشنواره‌پسند‌نویس شوند.
خالق «اختر و روزهای تلواسه» در پاسخ به این سوال که برگزاری جایزه‌های ادبی را به چه شیوه‌ای (دولتی یا مردمی) بیشتر می‌پسندید؟ اظهار کرد: چه بهتر که این جایزه‌ها به صورت مستقل و مردمی برگزار شود، اما این شیوه برگزاری جایزه ادبی سخت است و بودجه زیادی نیاز دارد. نهاد‌های فرهنگی می‌توانند با حمایت‌های ویژه، در برگزاری جایزه‌های ادبی به صورت مردمی کمک کنند.
این داور جایزه‌های ادبی دفاع مقدس درباره نقش جایزه‌های ادبی در دیده شدن آثار برتر در جامعه مخاطبان گفت: پخش مناسب آثار پس از برگزاری جایزه ادبی بسیار موثر است و باید مورد حمایت نهاد‌های اصلی برگزار کننده قرار گیرد. متاسفانه بیشتر آثاری که با انتخاب سلیقه‌ای نهاد‌های دولتی برتر شده‌اند، از پخش مناسبی برخوردارند و به خوبی رسانه‌ای می‌شوند، اما دیگر آثار برتر چنین امکانی ندارند.
وی در پاسخ به سوال دیگری درباره اینکه آیا با توجه به تغییرات مداوم فرهنگی ضرورتی برای بازنویسی آثار برتر وجود دارد؟ گفت: اثر خوب زمانمند نیست. مگر آثار محمود دولت‌آبادی و نویسندگانی چون او با گذشت زمان نیاز به بازنویسی پیدا می‌کنند؟ آثار قرص و مستحکم چنین نیازی ندارند و اثر خوب در قید زمان نیست.
کارگردان فیلم تقدیر شده «شیار 143» ادبیات را پایه و اساس هنرهای دیگر چون سینما و تئاتر دانست و با بیان اینکه برپایی جایزه‌های ادبی برای شناختن برترین آثار ادبی و نویسندگان حوزه دفاع مقدس لازم است، این جایزه‌های ادبی را تنها معرف استعداد‌های ادبی دانست.
آبیار سلیقه‌ای عمل کردن برخی از نهاد‌های برگزارکننده جایزه ادبی دفاع مقدس در انتخاب آثار را از آسیب‌های این جایزه‌ها معرفی کرد و گفت: گاه نگاه و رویکرد خاصی در یک جایزه ادبی مشخص، القا می‌شود و این مساله سبب می‌شود که نگارندگان آثار ادبی به جای توجه به ارایه اثر مطلوب، جشنواره‌پسند‌نویس شوند.
خالق «اختر و روزهای تلواسه» در پاسخ به این سوال که برگزاری جایزه‌های ادبی را به چه شیوه‌ای (دولتی یا مردمی) بیشتر می‌پسندید؟ اظهار کرد: چه بهتر که این جایزه‌ها به صورت مستقل و مردمی برگزار شود، اما این شیوه برگزاری جایزه ادبی سخت است و بودجه زیادی نیاز دارد. نهاد‌های فرهنگی می‌توانند با حمایت‌های ویژه، در برگزاری جایزه‌های ادبی به صورت مردمی کمک کنند.
این داور جایزه‌های ادبی دفاع مقدس درباره نقش جایزه‌های ادبی در دیده شدن آثار برتر در جامعه مخاطبان گفت: پخش مناسب آثار پس از برگزاری جایزه ادبی بسیار موثر است و باید مورد حمایت نهاد‌های اصلی برگزار کننده قرار گیرد. متاسفانه بیشتر آثاری که با انتخاب سلیقه‌ای نهاد‌های دولتی برتر شده‌اند، از پخش مناسبی برخوردارند و به خوبی رسانه‌ای می‌شوند، اما دیگر آثار برتر چنین امکانی ندارند.
وی در پاسخ به سوال دیگری درباره اینکه آیا با توجه به تغییرات مداوم فرهنگی ضرورتی برای بازنویسی آثار برتر وجود دارد؟ گفت: اثر خوب زمانمند نیست. مگر آثار محمود دولت‌آبادی و نویسندگانی چون او با گذشت زمان نیاز به بازنویسی پیدا می‌کنند؟ آثار قرص و مستحکم چنین نیازی ندارند و اثر خوب در قید زمان نیست.
نظر شما