صادقی به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: درست است که شاعران بزرگی چون حافظ و سعدی در شیراز ظهور کردند اما آن‌ها به زبان فارسی خراسانی که همان فارسی دری است، شعر سرودند. همچنین کمال‌الدین اسماعیل و پدرش عبدالرزاق نیز در اصفهان برای تولید اندیشه از زبان دری خراسانی استفاده کردند.

وی اضافه کرد: گستره زبان دری خراسانی پیش از اسلام هم وسیع بود و ظهور اسلام نیز در این منطقه سبب تفکیک زبان‌ها شد. اگر بخواهم بگوییم چرا خاک خراسان ادیب پرور است، باید دلیل این موضوع را در تشکیل سلسله‌های ایرانی مثل سامانیان و صفاریان که زبان رسمی‌شان فارسی بود برشمریم.

این عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی افزود: سنت ادبیات فارسی در منطقه خراسان بزرگ پا گرفت. از دوره ساسانیان زبان عموم مردم فارسی دری بود و پس از آن در دوره سبک خراسانی شعرا نیز به فارسی دری شعر گفتند و این زبان وسیله‌ای شد تا ادبا به تولید شعر و نثر بپردازند.

وی ادامه داد: اوایل قرن پنجم و ششم میلادی زبان ما زبان پهلوی اشکانی بود. رفته رفته تحولات باعث شد که زبان سغدی و خوارزمی در این منطقه ریشه‌کن شود و زبان بلخی نیز به بلخ برود تا رودکی و دیگر شعرای سبک خراسان به فارسی دری بنویسند.

پیشینه این پرونده (ایبنا) را اینجا ببینید
متن گفت‌وگو با محمدجعفر یاحقی درباره این موضوع را اینجا بخوانید.
یادداشت علیرضا قوجه‌زاده را درباره شاعران و سبک خراسانی اینجا ببینید.
متن گفت‌وگو با با مهدی محقق را درباره ادبیات و سبک خراسانی اینجا بخوانید.
گفت‌وگوی ایبنا با ابراهیم خدایار درباره متأخران و متقدمان مکتب خراسان را اینجا بخوانید.
گفت‌وگوی محمدحسین جعفریان را درباره مکتب خراسان اینجا بخوانید.
گفت‌وگو با سیدعبدالجواد موسوی را درباره ادبیات خطه خراسان  اینجا بخوانید.
گفت‌وگو با نصرالله امامی را درباره ادبیات خراسان اینجا بخوانید.
گفت‌وگو با بهاءالدین خرمشاهی را درباره فرهنگ و ادبیات خراسان اینجا بخوانید.
متن گفت‌وگو با صابر خراسانی را درباره سبک و زبان خراسانی اینجا بخوانید.
متن گفت‌وگو با غلامحسین ابراهیمی‌دینانی را درباره ادیب‌پرور بودن خراسان اینجا ببینید.
گفت‌وگو با مصطفی محدثی‌خراسانی را درباره زبان فارسی در خراسان اینجا بخوانید.