محمدهاشم اکبریانی به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: مطرح شدن شاعران و نویسندگان برجسته ربطی به انتشار آثارشان در کتاب‌های مدارس ندارد؛ برای نمونه می‌توانم به چهره‌هایی مانند صادق هدایت، هوشنگ گلشیری، احمد شاملو و فروغ فرخزاد اشاره کنم. کمتر مطلبی درباره این شاعران و نویسندگان در کتاب‌های درسی دیده می‌شود اما بدون شک از نام‌های بزرگ ادبیات معاصر ایران به حساب می‌آیند.
وی افزود: البته منظورم این نیست که چهره‌های سرشناس ادبی و فرهنگی در کتاب‌های درسی حضور ندارند؛ مثلاً در کتاب‌های درسی مقطع متوسطه آثاری از سهراب سپهری که یکی از قطب‌های شعر نو ایران به حساب می‌آید دیده می‌شود، بلکه مقصودم این است که چه نظام آموزشی ما سراغ برخی چهره‌ها برود، چه نرود، حرف آخر را آثار نویسندگان و شاعران می‌زنند.
اکبریانی در پاسخ به این پرسش که «دلیل منتشر نشدن آثار چهره‌های برجسته ادبیات ایران را در کتاب‌های درسی چه می‌دانید؟» توضیح داد: فکر می‌کنم نظام آموزش عالی ما نمی‌خواهد بهروز باشد. این وضعیت در نظام آموزش متوسطه هم دیده می‌شود و برای نمونه در کتاب‌های ادبیات رشته‌های مختلف این مقطع، به مقوله شعر نو، توجه کمی می‌شود.
نویسنده «آرامبخش می‌خواهم» ادامه داد: چهره‌های برجسته ادبیات همواره مخاطب خود را دارند و دانش‌آموزان و دانشجویان هم راه خودشان را در ادبیات ما پیدا می‌کنند اما این کم توجهی در نهایت به زیان نظام آموزش تمام می‌شود. برای نمونه بیشترین مخاطب آثار شاملو را چه کسانی تشکیل می‌دهند؟ بدون شک دانش‌آموزان و دانشجویان. متاسفانه نپرداختن به آثار بزرگان ادبیات، باعث کمرنگ شدن مقبولیت و مشروعیت نظام آموزشی است.
اکبریانی با تاکید بر این‌که نظام آموزشی ایران در وهله نخست باید نگاهش را عوض کند، اظهار کرد: نکته‌ای که باعث چنین عملکردی در نظام آموزشی می‌شود، نگاه بیرونی است که بر این نظام تاثیرگذار است. قطعاً مسئولان نهادهای آموزشی هم به این نتیجه رسیده‌اند اما تا وقتی این نگاه بیرونی تغییر نکند، آسیب‌پذیری نظام آموزشی ایران پابرجا می‌ماند.
وی در پاسخ به این سوال که «افکار و نظریه‌های برخی چهره‌های سرشناس ادبیات معاصر کشور، مانند صادق هدایت مقبولیت چندانی به ویژه در بافت مذهبی مردم ایران ندارد، آیا چنین موضوعاتی را هم در انعکاس محدود آثار برخی نویسندگان و روشنفکران معاصر در کتاب‌های درسی، دخیل می‌دانید؟» عنوان کرد: برخی نویسندگان و شاعران عقاید و باورهایی دارند که طیفی از جامعه ایرانی آنها را کمتر می‌پسندد، اما اتفاقاً این عقاید هم باید نقد و بررسی شوند. مثلاً هر چند هدایت نویسنده‌ای بود که دست آخر خودکشی کرد، اما آثار این نویسنده مخاطبان زیادی دارد و این را نمی‌توانیم نادیده بگیریم.
این نویسنده و روزنامه‌نگار اضافه کرد: بسیاری از هنرمندان و نویسندگان نامدار جهان خودکشی کردند، اما آیا آثار آنها کنار گذاشته شد؟ قطعاً اینطور نبود و اتفاقاً آثار این افراد نقد شد؛ نه نفی.
پیشینه این پرونده در ایبنا:
گفت و گو با جواد مجابی و اسماعیل امینی را درباره این موضوع در حبرگزاری کتاب ایران بخوانید.
وی افزود: البته منظورم این نیست که چهره‌های سرشناس ادبی و فرهنگی در کتاب‌های درسی حضور ندارند؛ مثلاً در کتاب‌های درسی مقطع متوسطه آثاری از سهراب سپهری که یکی از قطب‌های شعر نو ایران به حساب می‌آید دیده می‌شود، بلکه مقصودم این است که چه نظام آموزشی ما سراغ برخی چهره‌ها برود، چه نرود، حرف آخر را آثار نویسندگان و شاعران می‌زنند.
اکبریانی در پاسخ به این پرسش که «دلیل منتشر نشدن آثار چهره‌های برجسته ادبیات ایران را در کتاب‌های درسی چه می‌دانید؟» توضیح داد: فکر می‌کنم نظام آموزش عالی ما نمی‌خواهد بهروز باشد. این وضعیت در نظام آموزش متوسطه هم دیده می‌شود و برای نمونه در کتاب‌های ادبیات رشته‌های مختلف این مقطع، به مقوله شعر نو، توجه کمی می‌شود.
نویسنده «آرامبخش می‌خواهم» ادامه داد: چهره‌های برجسته ادبیات همواره مخاطب خود را دارند و دانش‌آموزان و دانشجویان هم راه خودشان را در ادبیات ما پیدا می‌کنند اما این کم توجهی در نهایت به زیان نظام آموزش تمام می‌شود. برای نمونه بیشترین مخاطب آثار شاملو را چه کسانی تشکیل می‌دهند؟ بدون شک دانش‌آموزان و دانشجویان. متاسفانه نپرداختن به آثار بزرگان ادبیات، باعث کمرنگ شدن مقبولیت و مشروعیت نظام آموزشی است.
اکبریانی با تاکید بر این‌که نظام آموزشی ایران در وهله نخست باید نگاهش را عوض کند، اظهار کرد: نکته‌ای که باعث چنین عملکردی در نظام آموزشی می‌شود، نگاه بیرونی است که بر این نظام تاثیرگذار است. قطعاً مسئولان نهادهای آموزشی هم به این نتیجه رسیده‌اند اما تا وقتی این نگاه بیرونی تغییر نکند، آسیب‌پذیری نظام آموزشی ایران پابرجا می‌ماند.
وی در پاسخ به این سوال که «افکار و نظریه‌های برخی چهره‌های سرشناس ادبیات معاصر کشور، مانند صادق هدایت مقبولیت چندانی به ویژه در بافت مذهبی مردم ایران ندارد، آیا چنین موضوعاتی را هم در انعکاس محدود آثار برخی نویسندگان و روشنفکران معاصر در کتاب‌های درسی، دخیل می‌دانید؟» عنوان کرد: برخی نویسندگان و شاعران عقاید و باورهایی دارند که طیفی از جامعه ایرانی آنها را کمتر می‌پسندد، اما اتفاقاً این عقاید هم باید نقد و بررسی شوند. مثلاً هر چند هدایت نویسنده‌ای بود که دست آخر خودکشی کرد، اما آثار این نویسنده مخاطبان زیادی دارد و این را نمی‌توانیم نادیده بگیریم.
این نویسنده و روزنامه‌نگار اضافه کرد: بسیاری از هنرمندان و نویسندگان نامدار جهان خودکشی کردند، اما آیا آثار آنها کنار گذاشته شد؟ قطعاً اینطور نبود و اتفاقاً آثار این افراد نقد شد؛ نه نفی.
پیشینه این پرونده در ایبنا:
گفت و گو با جواد مجابی و اسماعیل امینی را درباره این موضوع در حبرگزاری کتاب ایران بخوانید.
نظر شما