اما ازنظر «مودی» مهم‌ترین کار پاوند آهنگسازی اپرا بر اساس ترانه‌ها و آهنگ‌های «فرانسوا ویلون» شاعر فرانسوی قرون‌وسطی بود که تحسین بسیاری را برانگیخت. البته پاوند تفننی کار موسیقی و آهنگسازی می‌کرد.
«پاوند» همیشه معتقد بود آنچه در موسیقی اهمیت دارد، ریتم است نه دانگ یا هارمونی. او در سال 1924 کتابی به نام رساله هارمونی منتشر کرد و به اثبات این باور پرداخت.
گرچه در کل منتقدان و زندگی‌نامه‌نویسان نسبت به دستاوردهای او به‌عنوان یک آهنگ‌ساز و نظریه‌پرداز بی‌اعتنا بوده‌اند، اما مؤدی یکی از طرفداران او در این زمینه است.
او معتقد است که توجهی که پاوند به آهنگسازی داشت، ساختار کتاب «ترانه‌ها/ Cantos » شعر حماسی او را شکل داد. پاوند در سال 1915 در لندن پیش‌نویسی از ترانه‌ها نوشت و سپس سال‌ها به تکمیل آن پرداخت. این ترانه‌ها هم حالت مفرد دارند و هم جمع. این کتاب، شعری طولانی متشکل از بولتن‌های فردی و جمعی است که چارچوب و آهنگ‌های متفاوت دارند.
شعر صورت آهنگین کلمات است. سازگاری‌ها و تفاوت‌های شعر از معنا و ارتباط کلمات و ملودی آن‌ها به وجود می‌آید و ترانه‌های پاوند موسیقی کاملی در خوددارند.
طی 10 سال از انتشار رساله هارمونی، فعالیت‌های سیاسی از فعالیت‌های هنری در زندگی پاوند پیشی گرفت. او یک منتقد سرسخت دکترین اقتصاد آزاد و مدافع نظریه‌های اعتبار اجتماعی (نوعی از یارانه دولتی به‌جای وام بانکی) بود. پاوند در ژانویه 1933 توانست با موسولینی که قدرت تحقق طرح اعتبار اجتماعی را داشت گفتگو کند. البته او هرگز به حزب فاشیست ملحق نشد بلکه فقط می‌خواست از این طریق کارهای اقتصادی موردنظر خود را محقق کند.
15 سال طول کشید تا پاوند 30 ترانه را منتشر کرد. سپس از 1934 تا 1940 توانست 41 شعر دیگر ارائه کند. خواندن دقیق این اشعار با تم و ضد تم آهنگینی که دارند نشان می‌دهد که آن‌ها صرفاً ملغمه‌ای از کلمات نیستند بلکه درس‌هایی از اقتصاد و دولت شایسته برگرفته از تاریخ انقلاب آمریکا و موضوعات تحسین‌برانگیز دیگری را در خوددارند.
نظر شما