به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، «استیون پول» معتقد است مقامات اروپایی و آمریکایی برای به تصویب رساندن توافق بزرگ تجاری میان دو قاره، توضیحات خود درباره آن را با کلمات و تعابیر فریبنده آراسته‌اند و در واقع از زبان سوءاستفاده ابزاری کرده‌اند.  

TTIP) / The Transatlantic Trade and Investment Partnership)  یک توافقنامه تجارت آزاد میان اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا است که انتظار می‌رود تا حدی تسکین‌دهنده مشکلات اقتصادی کشورهای دو سوی آتلانتیک باشد. اما زبان اطمینان‌بخشی که برای از بین بردن موانع اقتصادی در این توافق به کار رفته، فقط لفاظی‌هایی عوام‌فریبانه است.

با توجه به اینکه انواع موانع تجاری از جمله تعرفه‌های گمرکی میان آمریکا و اروپا بسیار پایین هستند، می‌توان گفت هدف این توافقنامه بر کاهش موانع غیر تعرفه‌ای متمرکز است. اما قضیه آنجا نگران‌کننده می‌شود که دریابیم این «موانع غیر تعرفه‌ای» همان قوانینی هستند که مربوط به بلوکه کردن سود شرکت‌های چندملیتی وضع شده‌اند، شرکت‌هایی که فعالیت برخی از آنها می‌تواند به سلامت مردم صدمه بزند. در نهایت این شرکت‌های خصوصی اجازه خواهند داشت علیه دولت‌هایی که به آنها ضرر وارد می‌کنند، اقامه دعوی کنند.

آنگونه که مقامات هر دو طرف اذعان می‌کنند، هدف اصلی آنها از TTIP رفع برخی موانع قانونی است که کسب سود بالقوه توسط شرکت‎های چندملیتی را محدود می‌کنند. ادعای آنها این است که می‌خواهند قوانین نظارتی در کشورهای دو سوی اقیانوس اطلس هماهنگ و سازگارتر شوند.

طرفداران این توافقنامه معتقدند TTIP یک ایده بسیار عالی است چراکه درآمد بزرگی از تولید ناخالص ملی را نصیب هر دو بلوک اقتصادی آمریکا و اروپا می‌کند. زبان الگوهای اقتصادی در مورد نگرانی‌هایی که درمورد برخی مشاغل وجود دارد، درباره «از دست دادن شغل» صحبت نمی‌کند بلکه بحث «جابجایی شغلی» را مطرح می‌کند که معنی آن انتقال افراد در شغل‌‍‌هاست نه جابجایی خود مشاغل و این فقط بیان کردن یک موضوع به دو شیوه مختلف است.

در حالیکه حمایت ظاهری از نظرات عمومی وجود دارد، ولی طراحان TTIP 30 سال است که نمی‌خواهند اسرارو مستندات چگونگی دست‌یابی به توافق نهایی فاش شود. با این حال ادبیات رسمی TTIP همواره صحبت از یک «شفافیت» سیاسی کرده است اما سخن از این شفافیت کاملاً مبهم، در واقع پنهان کردن بسیاری چیزها از مردم است.