کسانی‌که در ایام نوروز، قصد سفر به جنوب کشور را دارند، دوازدهمین کتاب از سری «کتاب‌های گردشگری استان‌ها»، با عنوان «خوزستان» می‌تواند همسفر خوبی برای آنها باشد تا از جای‌جای این دیار تاریخی بازدید کنند.
در این کتاب، درباره تاریخ و جغرافیای این منطقه آمده است: «استان خوزستان از نظر آب‌های زیرزمینی منطقه‌ای غنی محسوب می‌شود. حاصلخیز بودن خوزستان به آن لقب زرخیز بخشیده است. در مجموع، سواحل زیبای خلیج فارس، باتلاق‌ها، نیزارها، جلگه‌های پست و گرم، اقلیم متفاوت، تالاب‌ها و دریاچه‌های متعدد، تضاد و آشکاری در محدوده استان به وجود آورده و زیبایی‌های خاصی به این منطقه بخشیده‌اند. نام خوزستان به نام قوم خوزی باز می‌گردد. خوزی‌ها ساکنان اصلی این سرزمین بوده‌اند. نویسندگان یونانی نیز این مکان را به همین نام یعنی اوخیوی نامیدند. زبان خوزی همچنین تا دوران ساسانیان باقی مانده بود. در حدود 4200 سال پیش از میلاد مسیح، تمدن عیلام در شوش پدید آمد و به نظر می‌رسد که در اواخر هزاره سوم پیش از میلاد تمامی فلات ایران از کویر نمک و کویر لوت تا میان رودان و از دریای مازندران تا خلیج فارس را تحت سلطه خویش داشت. داریوش هخامنشی شوش را به مرکز شاهنشاهی خود تبدیل کرد و در آن کاخ باشکوهی از سنگ به نام آپادانا احداث نمود. در زمان خشایارشاه نیز پایتخت‌های ایران از جمله شوش به اوج عظمت و رونق رسیدند؛ عظمتی که با حمله اسکندر مقدونی پایان یافت.»
این استان دارای 27 شهرستان است که مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری آن که در این کتاب نیز به آنها اشاره شده، آرامگاه یعقوب لیث، آسیاب‌های آبی دزفول، بند میزان، پل سفید اهواز، تالاب شادگان، تپه چغامیش، تفریحگاه ساحلی دز، دریاچه سد دز، دریاچه سد کرخه، شهر باستانی آسک، قلعه ارجان، قلعه داودختر، قلعه شوش، کوشک تاریخی حمیدیه، کاخ آپادانا، کاروانسراهای شوشتر، گندی‌شاپور، شهر تاریخی قلعه تل، ایوان کرخه دزفول، طاق نصرت ساسانی رامهرمز، محوطه تاریخی هفت تپه، کلاه فرنگی، شهر لور ساسانی و غیره است.
از دیگر اطلاعاتی که از خواندن این کتاب درباره جاذبه‌های اجتماعی آن به دست می‌آوریم، چنین است: «عرب‌ها، لرها و سایر اقوام استان، مانند بیشتر نقاط ایران، جشن‌ها و آداب و رسوم مختلف و خاص خود دارند؛ مثلا اهالی شوشتر و دزفول علاوه بر عیدها، جمعه آخر ماه ذی‌الحجه را هم جشن می‌گیرند زیرا پس از آن در ماه‌های محرم و صفر عزادار خواهند بود. در گذشته، در این مراسم به رقص و پایکوبی می‌پرداختند و شب تا صبح در فضای باز به سر می‌بردند و بر این باور بودند که آن شب ستاره زهره به مشتری می‌رسد و آرزوی کسی که این اتفاق را ببیند، برآورده می‌شود. مراسم حجاج و بیرق‌زنان در شوشتر نیز هر ساله در ماه ذی‌الحجه برگزار می‌شود. در هندیجان هنگامی که محصولات مشاع، خرمن‌کوب و کاه و دانه آن جدا شد، زمان مراسم برداشت محصول است. همچنین اهالی استان، مراسم سیزده نوروز را 2 بار برگزار می‌کنند؛ روز سیزدهم با احتساب عید نوروز را سیزده اول و روز سیزدهم بدون احتساب نوروز را سیزده بعد از عید می‌گویند.»
«عادات خوراکی ساکنان این استان جالب توجه است؛ چراکه خوراکی‌های تابستانی و زمستانی دارند. ماهی مهم‌ترین غذای محلی استان است و قلیه‌ماهی، آبگوشت، آب‌جوشک، بنگو، بشرک، آب پیازی، آب ترشی، سیرباقلا، شیرحلاوی، حمیس توله و قُلقُل غذاهایی هستند که بیشتر از انواع خوراکی‌ها، در سفره مردم خوزستان دیده می‌شوند.»
چاپ نخست کتاب «خوزستان» نوشته مژگان سبزیان در 24 صفحه، شمارگان دو هزار نسخه و بهای 12 هزار تومان چاپ شده است.
نظر شما