به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، بزرگداشت بانو فرانک دوانلو، شاهنامه‌پژوه و پژوهشگر تاریخ ایران باستان پنجشنبه پنجم آذرماه در تالار فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی با حضور چهره‌های برجسته شاهنامه‌پژوه برگزار شد.
 
دوانلو با شاهنامه عجین شده بود

قدمعلی سرامی، استاد زبان فارسی گفت: خاتون محترمی که از میان ما رفت، هر کاری که می‌خواست انجام دهد، با من مشورت می‌کرد و نظرم را جویا می‌شد. بانویی که در او چیزی جز صمیمیت و یکدستی ندیدم. وی با شاهنامه عجین شده بود. اگر نام وی، فرانک شد، به خواست تقدیر بود زیرا خودش بی‌تردید نقشی در این نامگذاری نداشت. با این وجود، فرانک نام فرزندش را فریدون گذاشت. نامی که برخاسته از تدبیر وی بود.
 
این شاعر و ادب‌پژوه ادامه داد: در نگاهی به نام بانو و فرزندش متوجه می‌شوید هر دو سوی بازی روان انسانی (تقدیر و تدبیر) به کار گرفته شده است. به عبارتی تقدیر برای وی نام فرانک را برگزید و خود با تدبیر نام فرزندش را فریدون گذاشت. این نشان‌دهنده این است که آشنایی وی با شاهنامه ژرف‌تر از درگیری ما با مسائل پژوهشی است.
 
جایگاه زن ایرانی در پیام‌های کهن

احمد نوری، یکی از همکاران پژوهشی بانو دوانلو گفت: با وجود مشکلات و دشواری‌های که در جامعه ایرانی وجود دارد، زنانی پا به عرصه گذاشتند که جان مایه و خامه زندگی خود را برای پربار کردن فرهنگ ایران صرف کردند و با تلاش و کوشش خود را از نیمه پنهان جامعه بیرون کشیدند و خستگی‌ناپذیر به پررنگ کردن عرصه‌های تحقیق و پژوهش در فرهنگ ایرانی پرداختند.
 
وی افزود: بانو دوانلو یکی از زنانی بود که با تمام دشواری‌ها و مشکلاتی که برای حضور زن در اجتماع وجود داشت، توانست خود را بیرون بکشد و تابوهایی را بشکند و بتواند جایگاه زن ایرانی را به زنان ایرانی بشناساند. وی تلاش داشت تا به آنها بفهماند که جامعه ایران، تنها مختص مردان نیست و زنان در کنار مردان برای پیشرفت آن باید بکوشند. ایران مانند جوامع دیگر نیست که یک سویه بیندیشد و یک سویه عمل کند. زنان و مردان در کنار هم می‌توانند ساختار یک جامعه را پی‌ریزی و یک سرزمین را آزاد و آباد بسازنند.

این پژوهشگر تاریخ ایران باستان ادامه داد: از طرفی این مادران ایرانی هستند که می‌توانند با تربیت فرزندانی برومند فرهنگ یک جامعه را بنا نهند. بانو دوانلو، به پژوهش درباره زنان در شاهنامه پرداخت و متاسفانه مرگ مهلت نداد تا یکی از پژوهش‌های مهم وی یعنی «جایگاه زنان در شاهنامه» را به پایان برساند؛ پژوهشی تا به اتکا بر آن درصدد بود تا بهره‌گیری از پیام‌های کهن، جایگاه زن ایرانی را به وی نشان دهد.
 
گلایه دوانلو از شمارگان پایین کتاب

منوچهر پیشوا، مدیر کتابسرای بلخ در بخش دیگری از این بزرگداشت گفت: تقریبا سه ماه پیش بانو دوانلو و برخی دوستان باشگاه شاهنامه‌پژوهان به کتابفروشی بنده آمدند و چند ساعتی پیش من ماندند و در این شرایط سخن از کتابفروشی، کتابخوانی شد و وی از شمارگان پائین کتاب و بی‌علاقگی جوانان به کتاب گلایه کرد. وی از من پرسید چرا در جامعه ما با وجود این همه جوان، کتاب و کتابخوانی اقبالی ندارد؟
 
وی ادامه داد: دوانلو معتقد بود چرا برای کسانی که از جان و مالشان برای رونق فرهنگ ایران زمین مایه گذاشتند، آئین‌های نکوداشتی می‌گیرند که به بزرگداشت تبدیل می‌شود و قدردانی از مفاخر و چهره‌های برجسته کشور پس از مرگ آنها صورت می‌گیرد؟! تقدیری که در غیاب آنها ارزش چندانی ندارد! پس از شنیدن شکوه وی از به موقع پاس نداشتن فرهنگ دوستان و پژوهشگران برجسته، به این فکر افتادم از دبیر باشگاه شاهنامه‌پژوهان بخواهم تا آئین نکوداشتی برای این بانوی فرهیخته برگزار کنیم. بانویی که پژوهش‌های وی در زمینه شاهنامه بسیار ارجمند است. در واقع کارهای پژوهشی دوانلو در زمینه شاهنامه، هموار کردن راه‌های دشوار برای شاهنامه‌پژوهان دیگر است.
 
در این مراسم، همچنین دکتر محمد بختیاری سخنانی درباره علاقه و پشتکار زنده یاد دوانلو در پژوهش و به ویژه شاهنامه‌پژوهی بیان کرد. در بخشی از برنامه هما ارژنگی، چکامه‌ای را که برای وی سروده بود، برای حضار خواند. پریسا سیمین‌مهر نیز قسمتی از اشعار شاهنامه را نقالی کرد. کیخسرو دهقان، شاهنامه‌خوان نیز اشعاری از شاهنامه را به یاد بانو دوانلو برای حضار قرائت کرد.