به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، دونال رایان یکی از نویسندگان ایرلندی است که تاکنون توانسته جوایز متعددی را نیز برای خود به دست آورد.
 
رمان «قلبِ شرحه‌شرحه»ی او توانست سال 2013 به فهرست نهایی جایزه من بوکر راه یابد و جایزه‌ی کتاب‌اولی‌های گاردین را نیز به دست آورد.
 
روزنامه‌ی ایریش‌تایمز او را نویسنده‌ای خوش‌آتیه به شمار آورده است. رایان تاکنون چهار رمان نوشته و 40 ساله است.
 
علی‌رغم موفقیت‌هایی که او در کسب جوایز ادبی داشته خودش می‌گوید: «تقریباً غیرممکن است که تنها از راه نوشتن زندگی را گذراند.»
 
او به روزنامه‌ی ساندی ایندیپندت گفته است: «لازم است شما چیز دیگری هم داشته باشید.» او توضیح داده که دو فرزند مدرسه‌رو دارد و قسط بانکی نیز دارد و هزینه‌های جاری زندگی‌اش بالاست.
 
رایان می‌گوید علی‌رغم قراردادهای خوبی که با ناشرش دارد باید تعداد بالایی از کتاب‌هایش به فروش برسد تا بتواند به حقوق رضایت‌بخشی برسد.
 
در ایرلند ظاهراً این تنها مشکل دونال رایان نیست. لیز نوجنت یکی دیگر از نویسندگان ایرلندی است که دو رمان دارد و رمان‌هایش برنده‌ی جوایز ادبی بوده‌اند. رمان «وقتی راز دیوید برملا می‌شود» از رمان‌های پرفروش ایرلند بوده است.
 
او در توئیتر خود نوشته است: «احتمالاً مردم حالا دیگر این سؤال را نخواهند پرسید که چرا با یک اتومبیل کهنه‌ی 13 ساله رانندگی می‌کنم.»
 
تامی کان‌لِن، زندگی‌نامه‌نویس ایرلندی است که سه زندگی‌نامه‌ی او در ایرلند نیز پرفروش بوده است. او در توئیتر خود نوشته این روزها نمی‌تواند با ناشرانش احساس یگانگی کند.
 
او نوشته است «اصولاً ناشران سر نویسندگان کلاه می‌گذارند.»
 
دیوید گاهران یک نویسنده‌ی دیگر ایرلندی است که خواستار بازنگری در سیستم نشر شده است. او معتقد است گردش مالی در سیستم نشر به گونه‌ای‌ست که نویسندگان در آن فقیر می‌مانند.