بطحایی در ابتدا با اشاره به شکل‌گیری ادبیات داستانی در این منطقه گفت: داستان در آمریکای لاتین از سال ۱۸۴۵ میلادی آغاز شد؛ زمانی که هنوز رمان پا نگرفته بود و داستان، تاریخ و مقاله بیشتر از اینکه ادبی باشد، وجه ایدئولوژیک‌شان اهمیت داشت. ادبیات به معنای جدی، امروزی و مدرن آن، به صورت دقیق‌تر از ۱۹۶۰ آغاز شد و اوج ادبیات امریکای لاتین به سال ۱۹۷۰ برمی‌گردد.
وی درباره واژه ادبیات آمریکای جنوبی که به منطقه‌ای خاص اطلاق می‌شود، گفت: «اُکتاویو پاز» در مقاله‌ای با مطرح کردن این نکته که مرزهای زبان فراتر از مرزهای سیاسی و جغرافیایی است، معتقد است ما به جای ادبیات آمریکای جنوبی چیزی به نام ادبیات اسپانیایی آمریکایی داریم، چرا که زبان آثار عمدتاً اسپانیایی است و منطقه هم آمریکاست. اما برخلاف این نظر «ژوری آمادو» نویسنده برزیلی، معتقد است مسائل سیاسی، فرهنگی، ملی و عقیدتی باعث تفاوت و مرزبندی می‌شود و نباید ادبیات این منطقه را به زبان محدود کرد زیرا بخش‌های زیادی از این ادبیات اسپانیایی نیست و زبان پرتغالی هم در آثار دیده می‌شود؛ همچنان که زبان انگلیسی و فرانسه هم وجود دارد.
بطحایی ادامه داد: من معتقدم هر دوی این واژه‌ها دقیق نیست چرا که ادبیات این منطقه از حوزه کارائیب شروع می‌شود و مکزیک که از نظر جغرافیا در آمریکای شمالی واقع شده، ادبیاتش مرتبط با این منطقه است. بنابراین عبارت ادبیات آمریکای لاتین برای این زیست بوم و فرهنگ، کلمه دقیق‌تر و جامع‌تری است.
این نویسنده و منتقد ادبی افزود: فضای ادبیات این منطقه بیشتر بوی عرق، خون، عطر زن، مزرعه قهوه، نیشکر و مواد مخدر می‌دهد و مهمتر از این‌ها بوی انقلاب و مبارزه و کودتا و مقاومت از آن به مشام می‌رسد؛ ادبیاتی مملو از قهرمان و ضدقهرمان.
نویسنده «هر صبح می‌میریم» یادآور شد: ادبیات و هنر زاده شرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی یک منطقه است. از این منظر، رئالیسم جادویی به خاطر تصمیم چند نویسنده شکل نگرفته، بلکه به خاطر جریان‌ها و اتفاقاتی که پدید آمد، شکل گرفته است.
نویسنده کتاب «سی و ده» در پایان گفت: سورئالیسم، کوبیسم و رئالیسم جادویی هر سه در یک خصوصیت مشترک‌اند و آن مبارزه و آشوب علیه واقعیت است. این جریان‌ها در یک شرایط اجتماعی سیاسی شکل گرفته‌اند و واقعیت را از منظر خودشان عرضه می‌کنند.
نظر شما