این داستان‌نویس در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان، درباره اینکه چگونه در کنار شغل دندانپزشکی، به داستان‌نویسی گرایش پیدا کرده است؟، گفت: پدرم من را از کودکی با شاهنامه و شعر و کتاب آشنا کرد و مادری حافظ‌خوان با سواد قرآنی داشتم که قصه‌گوی خوبی بود. سال 1379 برای چاپ رمانم به ناشری مراجعه کردم که او من را با دکتر عباسپور و سپس انجمن داستان‌نویسان اصفهان در رویش آشنا کرد. آن زمان به بیشتر تکنیک‌های داستانی در اثر مطالعه کتاب‌ها آشنا بودم اما انجمن داستان‌نویسان اصفهان من را به وادی داستان کوتاه انداخت.
نویسنده کتاب «وقتی قوها پیر می‌شوند»، یادآور شد: سال‌ها در پنجشنبه‌های داستانی اخوت‌ها (محمدرحیم و احمد) و بعد از آن کلاس‌های محمود نیکبخت و احمد کلباسی و کارگاه داستانی حسین سناپور و حسین آبکنار که در اصفهان تشکیل می‌شد، شرکت کردم.
شریعتی درباره محتوای نخستین کتابش ادامه داد: در سال 94 مجموعه داستانم را به انتشارات آگه دادم. داستان‌های زیادی دارم اما به پیشنهاد علی خدایی مجموعه‌ای را که مضمون سفرهای فیزیکی داشت، جدا کردم و دو داستان اول و آخر هم به بقیه داستان‌ها اضافه کردم که هر دو به نوعی سفرهای ذهنی و معنوی هستند.
وی درباره نام کتاب گفت: به نظر خودم «بی‌خوابی» که نام داستان اول است، برای مجموعه مناسب‌تر بود اما ناشر نام داستان دیگری را انتخاب کرد و «وقتی قوها پیر می‌شوند» در پایان سال 95 منتشر شد.
این نویسنده درباره نویسندگان و آثار مورد علاقه خود هم عنوان کرد: نویسندگان محبوبم الیس مونرو و جویس کرول اوتس و البته چخوف و همینگوی هستند و در بین ایرانی‌ها هم کتاب‌های زهرا عبدی به‌ویژه کتاب «تاریکی معلق روز» را برای مطالعه، به همه معرفی می‌کنم.
وی درباره کتابفروشی مورد علاقه خود در اصفهان نیز گفت: کتابفروشی فرهنگسرا کتابفروشی مورد علاقه‌ام است اما بیشتر وامدار کتابفروشی معروف کمند هستم که سال‌های سال کتاب به من امانت می‌داد.
شریعتی درباره کارهای در دست انتشار خود هم یادآور شد: در حال نوشتن یک رمان جدید هستم و دو مجموعه داستان و یک رمان تمام شده آماده انتشار دارم.
یکشنبه ۲۶ آبان ۱۳۹۸ - ۱۵:۰۱
نظرات