به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در قم  مضمون و درون‌مایه اکثر داستان‌های مجموعه داستانِ «من از گاوی که لگد می‌زند می‌ترسم» بازیابی هویت ایرانی، اسلامی است. داستان‌های این مجموعه به سراغ بخشی از هویتمان رفته ‌است که هر کدام بتوانند بخشی از آن هویت را مورد کنکاش یا بازبینی قرار دهند، یا اینکه توجه مخاطب را نسبت به آنچه که باید باشیم، جلب کنند.

داستان اول و آخر این مجموعه کاملاً اشارات دینی دارد و درعین‌حال بستر شکل‌گیری روایت و بسته شدن نطفه اصلی داستان‌ها دهه 60 و ناآرامی‌های چند سال منتهی به این دهه است. البته ناآرامی‌ها نه به معنای منفی، بلکه به معنای تحولی که اتفاق افتاد و درنتیجه آن به‌صورت دومینووار در جامعه رخ داد. در این دو داستان، به مهم‌ترین تحول سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی صد سال اخیر ایران یعنی انقلاب اسلامی پرداخته شده است.  
در بعضی داستان‌های دیگر این مجموعه اشاراتی به رابطه هنرمند با جامعه و نسبت هنرمند با مردمی که هنرمند از میان آن‌ها برخاسته، شده است؛ و این مسئله موضوع قصه‌گویی قرار گرفته است. درواقع نگاهی که یک هنرمند به مردم جامعه‌اش داشته باشد، با فضایی که در آن سیر می‌کند و آنچه مردم عادی با او به‌عنوان هنرمند روبرو می‌شوند، دست‌مایه داستان‌گویی قرار گرفته است.
 
دو داستان دیگر یعنی «شرافت» و «سین بلال» هرکدام به نوعی بخشی از آنچه هویت فراموش‌شده ماست را مورد تطبیق و بازبینی قرار می‌دهند. البته همه داستان‌ها اشاراتی به مسئله بازنگری و رجوع به هویت ایرانی اسلامی دارد.