به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از  نیویورک‌تایمز-گیل شیهی، نویسنده امریکایی که مهارت‌های آموخته خود را در راستای کشف تحولات فرهنگی دهه 60 تا 70 میلادی و رسیدن به یک بینش روانشناسانه درباره چهره‌های سرشناسی چون هیلاری کلینتون، مارگارت تاچر، میخائیل گورباچف، انور سادات و بوش پدر و پسر به کار برد در بیمارستانی در نیویورک در سن 83 سالگی و بر اثر بیماری ذات‌الریه از دنیا رفت.

گیل شیهی که در سراسر زندگی پربار خود 17 کتاب و تعداد بی‌شماری مقاله‌های قابل اعتنا برای روزنامه‌هایی چون نیوروک‌تایمز و مجله ونتی‌فر ‌نوشت روزنامه‌نگاری بود که برای یافتن سرنخ‌هایی از روش‌های رفتاری شخصیت‌های عمومی به زندگی‌های درونی آن‌ها دقیق می‌شد و گرایش‌های اجتماعی را به عنوان راهنما و نشانه تغییرات فرهنگی مورد بررسی قرار می‌داد. تخصص او در مقاله‌هایی که می‌نوشت ایجاد ارتباط بین نقاطی از بیوگرافی اشخاص در نشان دادن سرنوشت آن‌ها بود.

از میان 17 کتابی که گیل شیهی در زندگی حرفه‌ای خود نگاشت کتاب «گذرها»(1976) از اهمیت و اعتبار ویژه‌ای برخوردار است. او در این کتاب به طرح بحران‌های قابل پیش‌بینی و تغییرات ناگزیر بزرگسالی پرداخت و نشان داد چطور  از دل این بحران‌ها می‌توان فرصتی برای تغییرات خلاقانه بیرون کشید. کتاب پس از انتشار 10 میلیون نسخه فروخت و از سوی کتابخانه کنگره به عنوان یکی از 10 کتاب تاثیرگذار عصر مدرن نامگذاری شد و بیش از سه سال نیز در فهرست پرفروش‌های نیویورک‌تایمز باقی ماند.

نویسنده در مقدمه کتاب اشاره کرد که بیشتر مطالعاتش در اطراف کودکان و کهنسالان متمرکز بوده اما در این کتاب تلاش کرده تا گروه وسیع بزرگسال را در مرکز توجه قرار دهد.

گیل شیهی در این کتاب با امیدبخشی به افرادی که بزرگسالی را تجربه می‌کنند این طور نتیجه می‌گیرد: «هر چه پیرتر بهتر.»

 خانم شیهی مفهوم گذرها را در کتاب‌های بعدی خود بسط داد و در آثار بعدی که به ترتیب منتشر کرد درباره مراحل دیگر زندگی و بحران‌های مربوط به آن نوشت. از دیگر کتاب‌های او با همین مضمون می‌توان به «گذرگاه خاموش» در سال 1992 درباره یائسگی، «گذرگاه‌های جدید: برنامه‌ریزی زندگی در گذر زمان» در سال1995 که میانسالی را منسوخ اعلام می‌کند و گزینه‌های جدیدی را بعد از 50 سالگی کشف می‌کند و «درک گذرگاه‌های مردان» در سال 1998 اشاره کرد.

 او در سال 2014 با نوشتن آخرین کتابش با عنوان «شهامت: گذرگاهای من» به زندگی شخصی خود پرداخت. هرچند بسیاری منتقدان این کتاب را به اندازه کافی روشنگرانه و افشاگرانه تلقی نکردند و به انتقاد از او پرداختند.