به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آن‌ها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌ای به نام«هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفهای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان فرهنگمدار خبرگزاری کتاب ایران می‌شود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
به کوه و دشت و طبیعت علاقهمند بود. با دانشجویانش به کوه می‌رفت و در دامان طبیعت با آن‌ها به گفت‌وگو می‌نشست. دانشجویان از مراتب علم و شهرت استاد آگاهی داشتند و مصاحبت با او را غنیمتی میدانستند. او سخن همه را می‌شنید و برخی را پاسخ می‌گفت. استاد برای شاگردانش اسطوره علم و عشق و محبت بود. یکبار دانشجویی از او پرسید: «چرا برای راحتی و آسایش بیشتر، دعوت یکی از دانشگاههای خارج از کشور را برای همکاری نمی‌پذیرید؟» پیرمرد نگاهی به کوه‌های سر به فلککشیده اطراف کرد. صدای غرّش آب از رودخانة کنار مسیر می‌آمد. استاد، دکتر بهمن مهری، با صدایی که آشکارا از فشار بغض می‌لرزید به او گفت: «پسر جان! من این آب و خاک را دوست دارم، دلم برای کوه و دشتش تنگ می‌شود. من نمیتوانم دوری از اینجا را تحمل کنم...» و سکوت کرد، سکوتی درسآموز.
لینک مرتبط:
https://takrim.bmn.ir/fa/1398
پنجشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۹ - ۲۲:۲۷
نظر شما