علیرضا شکر ریز؛ شاعر خوزستانی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خوزستان، با بیان اینکه از سال‌ها‌ی آشنایی‌اش با آهنین جان زمان زیادی گذشته، اظهار کرد : از ابتدای سال 1371 با وی آشنا شدم و همانگونه که در شعر تبحر داشت در خندیدن، شوخی کردن و خنداندن دیگران هم مهارت خاصی داشت. هرچند ترجیح می‌دهم که وارد جزئیات نشوم، اما این شاعر فرزانه در زندگی رنج‌های بسیار کشید.

شکر ریز درباره سبک شعری آهنین جان، گفت: سبک شعری ایشان ریشه در جریان شعر موج ناب دارد و به دو بخش تقسیم می‌شود که شعرهای اولیه‌اش تا اواخر دهه 80، بیشتر سمت‌وسوی موج ناب، همراه با رویکردی هستی‌شناسانه داشت و شعرهای دوره‌ دوم ایشان که از اواخر دهه هشتاد به بعد شروع شد، با شعرهای آیینی او نمود پیدا کرد و رویکردی معرفت‌شناسانه داشته است. هرچند گاهی بعضی از شعرهای قاسم در دهه نود، تنه به سبک شعرهای دیگر نیز زده است.

مولف «مجموعه یک روز قرن‌ها بعد شد»، ادامه داد: شعرهای اولیه‌ آهنین جان که بیشتر با موضوع آزاد اتفاق می‌افتد، همان‌طور که خودش معتقد به کشف و شهود بود، نگاهی هستی‌بخش دارد، اما در شعرهای آیینی‌اش توجه مخاطب براساس نگاه معرفت‌شناسی است.

رئیس انجمن شعر سپید اهواز اضافه کرد: قاسم آهنین جان تلاش کرد با نگاهی عمیق به اشیاء و پدیده‌ها و پیوند میانِ آن‌ها در شعر، حرکتی ذهنیت‌گرا و گاه انتزاعی به اجرا در بیاورد.
نویسنده « بنویس با قلب کوچک من» با توضیح اینکه آهنین جان در حرکت‌های متن، رویکرد متافیزیکی داشته، گفت: وی با فضاسازی‌هایی که در شعر ایجاد کرد، از تصویرسازی به‌گونه‌ای بهره برد که سرنوشت معنا، اشیاء و تصاویر حرکت پیش‌رو به‌سوی سمبل و نماد بود.

شکر ریز، «ذکر خواب‌های بلوط» از آهنین جان را یکی از بهترین آثارش دانست و افزود: وی روحیات مخصوصی داشت. هرچند به شخصه خیلی موافق با این رویکرد نبودم، اما با توجه به اینکه این شاعر سال‌ها در کوره‌های شعر آبدیده بود، صیقل‌خورده‌ شعر شده بود و رنج شاعری را کشیده و همچنین در زمینه شعر آیینی هم اشعاری سروده است. در این شب‌های پرعظمت قدر دعا می‌کنم، زیر سایه الطاف خداوندی، روحش تا ابد شاد و قرین رحمت الهی قرار گیرد.