به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خراسان رضوی، سیدمهدی شهیدزاده یزدی شاعر، نقاش و بنیان‌گذار «انجمن ادبی پویا» بود که در سال 1354 شروع به کار کرد. این انجمنِ پرورشی-تربیتی که نزدیک به نیم قرن در عرصه‌ی ادبیات مشهد درخشید، تاکنون معرفِ انسان‌های ماندگاری در حوزه‌ی فرهنگ و هنر خراسان بوده‌ است.

انجمن ادبی «سیاوش» شب‌ گذشته به مناسبتِ روز شعر و ادب پارسی در نخستین سالروز درگذشت مهدی شهیدزاده یزدی، با حضور جمعی از شعرا و هنرمندان، خانواده و دوست‌داران وی در گالری خط و نقاشی حسین صالحی مراسمی را برای نکوداشت یاد و خاطره وی برگزار کرد که به صورت برخط از صفحه اینستاگرامی این انجمن پخش شد.
 
در ابتدای این مراسم، محمدرضا سرسالاری، روزنامه‌نگار، شاعر و مجری این مراسم با اشاره به نقش تربیتی «انجمن ادبی پویا» در سال‌های گذشته گفت: این انجمن‌ ادبی علاوه‌ بر شعرخوانی همواره پایگاه امنی برای هنرمندان تمام عرصه‌های هنری بوده است، بنابراین به‌حق است که در سالگرد درگذشت شهیدزاده، یاد و نام‌ وی را زنده‌نگه‌داشته و از تلاش‌های‌ وی یاد کنیم.

پس از آن حسین صالحی، خطاط و شاعر مشهدی امسال را برای اهالی فرهنگ سالی بدی دانست و یادآوری کرد: همه‌ی ما امسال روزهای تلخی را پشت سر گذاشتیم. در نوجوانی سعادت این را داشتم که اولین جلسه‌ی شعری که در آن حضور پیدا کردم، «انجمن پویا» بود. آقای شاملو از هنرمندان رشته سرامیک مرا با این انجمن آشنا کرد، یکی از ویژگی‌های خاص شهیدزاده این بود که برای کوچکترها و جوان‌ترها خیلی وقت می‌گذاشت و آنها را راهنمایی می‌کرد.
 
صالحی ادامه داد: فکر نمی‌کردم در نخستین جلسه اجازه دهد من هم شعر بخوانم اما وی مرا برای شعرخوانی دعوت کرد. پس از خواندن، شعرم مورد استقبال قرار نگرفت که البته ایرادهای درستی به شعرم گرفته شد. اما قبل از رفتن، شهیدزاده وقتی دید من دلشکسته و دلسرد شده‌ام مرا مورد نوازش قرار داد و گفت شعر تو عاطفه‌ی خوبی داشته اما تکنیک شعر را بلد نیستی و خواست این شعر را هفته‌ی بعد با تصحیح ببرم و این درخواست باعث شد که من باز هم شعر بگویم. بعد از چندین ماه که از رفت و آمد من به آن انجمن گذشت یک‌ روز شهیدزاده مرا با خود به «انجمن ادبی فرخ» برد و در نهایت در انجمن فرخ بزرگانِ زیادی نظیر کمال، قهرمان، باقرزاده و... را ملاقات کردم. من بسیاری از افرادی را هم که امشب در این جلسه هستند، برای اولین‌بار در جلسات انجمن ادبی پویا دیدم.
 

 

وی افزود: خصلت شاگردپروری رسالت شهیدزاده بود که به‌عنوان خادم ادبیات و فرهنگ برای خود تعریف کرده بود. اداره‌ی یک انجمن به صورت مستمر و هفتگی و نزدیک به نیم‌قرن، مجاهدتِ بزرگی بود که وی با همراهی همسر انجام داد، این کار جز «عشق» نام دیگری ندارد.

محمد نیک، شاعر و نویسنده که مدتی هم در کسالت شهیدزاده، انجمن ادبی پویا را هدایت کرده است، در ادامه‌ی جلسه افزود: شهیدزاده این انجمن را با هزینه شخصی سرپا نگه‌ داشته بود. در این جلسات همواره هنرمندان به شاهنامه‌خوانی، شعرخوانی و موسیقی می‌پرداختند که اتفاقا این جلسات، میدانی برای رشد و بالندگی بسیاری از جوانان بود. من اولین بار سال‌های دور با امیر برزگر به این انجمن رفتم و بعدها از اعضای ثابت و سپس مجری این جلسات هفتگی شدم. درواقع انجمن ادبی پویا میزبانِ اساتید و هنرمندان بسیاری از سراسر کشور و جهان بود؛ به عنوان نمونه یک بار که جلال خالقی‌مطلق، شاهنامه‌پژوه نام‌آشنا در جهان، به مشهد آمده بود، در شبِ بزرگداشتِ فردوسی مهمان «انجمن ادبی پویا» شد که شب بسیار خاطره‌انگیزی را برای ما ثبت کرد.

سپس پروانه عارف، از اعضای قدیمی انجمن ادبی پویا با قرائتِ شعرِ «هرگز نمیرد آنکه دل‌اش زنده شد به عشق»، گفت: من از سال 88 عضو این انجمن با سابقه شدم. ابتدا شهیدزاده را در یکی از کلاس‌های نقاشی دیدم و بعد مرا به این انجمن دعوت کرد و همواره طی این سال‌ها شاهد بودم که شهیدزاده از هیچ تلاشی چه مادی و چه معنوی در برگزاری جلسات، مضایقه نکرد. بنده از طریق انجمن ادبی پویا با هنرمندانِ بسیاری آشنا شدم که از اقصی‌نقاط کشور در این جلسات حضور پیدا می‌کردند و این آشنایی‌ها برایم آورده‌های معنوی زیادی داشت. ضمن آنکه وقتی اسم «انجمن ادبی پویا» می‌آید، نباید نام همسر شهیدزاده را هم از خاطر ببریم، وی برای این جلسات فداکاری‌های زیادی کرد.
 

 

مهدی زمانی، عضو سابق‌ هیات‌ مدیره خردسرای فردوسی مشهد هم در این نشست گفت: «ادیب برومند» از شعرای معاصر در سال‌های گذشته معمولا سالی یک بار به مشهد می‌آمد و یک بار به همراه وی به یکی از جلساتِ شعر انجمن ادبی پویا رفتیم و همان شب، «عثمان محمدپرست» هم به آن مراسم دعوت شده بود. آن شب چند جوان برای نوازندگی آمده بودند، اما با دیدن محمدپرست، به بهانه‌ی کوک‌ نبودنِ سازشان، از نواختن امتناع کردند، اما عثمان با همان سازهای ناکوک ولوله‌ای برپا کرد و شور و شعف بسیاری در دل حضار ایجاد شد. «ادیب برومند» آن شب خیلی تحت‌تاثیر قرار گرفت و خواست تا هر بار که به مشهد می‌آید به «انجمن ادبی پویا» برویم. «شهیدزاده» به همراه همسرش با همت و اهتمام 50 سال انجمن‌داری کرد و ما که در حال حاضر مشغول به انجام این کار هستیم، می‌دانیم که کاری به غایت مشکل است.

عرفانیان هم در بخشی از این آیین نکوداشت بیان کرد: در سال‌های دور دوستی داشتیم به نام آقای ایرانمنش که همشهری شهیدزاده بود و مرا اولین بار به این انجمن دعوت کرد، و بعد هم مرا مسئول شعر جوان در این انجمن ادبی کردند. «انجمن ادبی پویا» مرکز بسیاری از هنرها اعم از نقاشی، هنرهای تجسمی و ... بود. ما سفرهای زیادی را با اعضای این انجمن به بهانه‌ی دیدار با بزرگان فرهنگ و هنر در شهرهای دیگر رفتیم.

محمدرضا غضنفریان هم در انتهای این جلسه‌ با اشاره به خاستگاهِ انجمن‌های ادبی گفت: انجمن‌های ادبی در جهان همواره توسط بزرگان تشکیل و نه‌تنها موجب خودشکوفایی برگزارکنندگان بلکه عرصه شکوفایی بسیاری افراد دیگر بوده‌اند. در دورانِ طلایی فرهگ وهنر یونان وقتی پریکلس امپراطور یونان بود به همراهِ همسرش استادیا انجمن‌هایی را در کاخ امپراطوری برگزار می‌کرد که خطیبان و فلاسفه و نویسندگان بسیاری آنجا رشد کردند، بعد از آن افلاطون باغ‌اش را انجمن‌فلسفه کرد، و سپس شاگردان‌اش این مسیر را ادامه دادند. در مشهد هم ما انجمن‌های‌ادبی بسیاری را از دیرباز داشته‌ایم که «انجمن ادبی پویا» گل سرسبدِ آن‌ها بوده است.
 
اضافه می‌شود، سیدمهدی شهیدزاده، شاعر و هنرمند خراسانی 30 شهریور 1399 در سن 84 سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت رضای مشهد به خاک سپرده شد.