به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در فارس، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس در این نشست گفت: بیست و نهمین دوره هفته کتاب و کتابخوانی را با رونمایی از کتاب ارزشمند علیرضا عطروش، از هنرمندان شناخته شده شیرازی آغاز می‌کنیم. کتابی که ما را به ویژه جوانان و نوجوانان را با فرهنگ، آداب، سنن و مشاغلی که در دهه 40 و 50 داشته‌ایم، آشنا می‌کند.

صابر سهرابی با اشاره به هم‌راستایی رویدادهای هفته کتاب و کتابخوانی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس با فرهنگ‌سازی کتابخوانی، ادامه داد: هر گاه جهل و نادانی گسترش پیدا کند، نشان‌دهنده دوری از فرهنگ کتاب و کتابخوانی است و برای زدودن این فقر باید به سوی مطالعه، کتاب و کتابخوانی برویم. از این رو وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در هر سال، برنامه‌هایی را در راستای این فرهنگ‌سازی پیش‌بینی کرده است. یکی از این برنامه‌ها، فصل‌های کتاب است که پاییزانه آن از 29 آبان‌ماه آغاز شد. در این طرح، دوست‌داران کتاب می‌توانند کتاب‌های خود را با تخفیف برآمده از یارانه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خریداری کنند.

وی پایتختی کتاب ایران را برای شیراز، خاستگاه فرهنگ و تمدن ایران‌زمین، جایگاه همیشگی دانست که دو سال پیاپی 1399 و 1400 به شیراز داده شد و افزود: از رویدادهایی که برای هفته کتاب امسال داریم، رونمایی از 25 کتاب در زمینه شیرازپژوهی و شیرازشناسی است که به دست فرهنگ‌وران و هنرمندانی به زیر چاپ رفته‌اند که همه زندگانی خود را در راه فرهنگ‌سازی کتاب و کتابخوانی و شناساندن فرهنگ و هنر و فرهنگ‌وران و هنرمندان، گام برداشته‌اند.

علیرضا عطروش، هنرمند هنرهای تجسمی شیراز و گردآورنده کتاب آینه‌های زمان نیز رونمایی کتاب را در سعدیه، ارزشمند دانست و گفت: از سال‌های 1355 و 1356 در کنار ابزار نقاشی، دوربین عکاسی را نیز با خود به همراه داشتم. با این نگاه که این عکس‌ها مرا برای کشیدن نقاشی‌هایم یاری خواهند کرد، در شهر می‌گشتیم و ناخواسته عکس می‌گرفتیم. عکس از مردم، کوچه‌ها باغ‌ها، خیابان‌ها و... عکس‌هایی که امروزه هر کدام سندی تاریخی هستند؛ چرا که بسیاری از آن خانه‌ها، کوچه‌ها، باغ‌ها و مردم از بین رفته‌اند؛ موزه‌هایی که در گذر روزگار، به تاراج رفتند. 

این هنرمند شیرازی، کتاب آینه‌های زمان را دو جلدی دانست که امروز جلد نخست آن و بخشی از عکس‌ها در آن به چاپ رسیده است و برخی دیگر از عکس‌ها در جلد دوم به چاپ خواهد رسید و افزود: شیوه من، مستند اجتماعی است. این عکس‌ها را بدون هیچ غل و غشی و کم و زیاد و به کارگیری سلیقه شخصی، با امانت‌داری از آن چه در عکس آمده است، به زیر چاپ رفت. در این کتاب، من از چیزی دفاع نکرده‌ام، که تنها به ثبت آن چه در دوربین آمد، پرداخته‌ام؛ شاید از این رو باشد که سادگی و صفای مردم، در آن دیده می‌شود.

وی در پایان، یادآور شد: می‌توانم بگویم عکس‌هایم بیشتر شبیه نقاشی‌هایم و نقاشی‌هایم بیشتر شبیه خودم هستند.