به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، افشین یداللهی، از شاعران و ترانه‌سرایان متبحر و صاحب‌نامی بود که با گذشت پنج سال از درگذشتش هنوز نه تنها جامعه فرهنگی بلکه تمام علاقه‌‌مندان هنر و ادبیات ایران سوگوار وی هستند و ترانه‌‌هایش هنوز بوی تازگی و آشنایی می‌دهد. یداللهی در طول عمر ارزشمندش توانست در عرصه ادبیات و شعر پنج اثر به یادماندنی به نام‌های «امشب کنار غزل‌های من بخواب»، «روزشمار یک عشق»، «جنون منطقی»، «حرف‌هایی که باید می‌گفتم و ... تو باید می‌شنیدی» و «مشتری میکده‌ای بسته» را به یادگار بگذارد؛ او ترانه‌سرای تیتراژ بسیاری از سریال‌های تلویزیونی ماندگار از جمله «شب آفتابی»، «مسافری از هند»، «خوش‌رکاب»، «فقط به خاطر تو»، «کمکم کن»، «غریبانه»، «شب دهم»، «خط‌شکن»، «میوه ممنوعه»، «مدار صفر درجه»، «تبریز در مه» و «معمای شاه» بود. فرارسیدن 21 دی‌ماه، سالروز تواد وی بهانه‌ای شد تا در گفت‌وگویی کوتاه با محمدعلی بهمنی، شاعر و غزلسرای کشورمان نگاهی مختصر به شیوه هنرآفرینی مرد ترانه‌های ماندگار بیندازیم.
 
بهمنی با تاکید بر شیفتگی درونی و دانش فوق‌العاده افشین یداللهی در حوزه شعر و ترانه اظهار کرد: این ویژگی، هر شاعر و ترانه‌سرایی را ماندگار می‌کند و به شعر و ترانه‌اش جان می‌دهد. در زمان درخشش یداللهی کارهای برجسته و موفق در حوزه ترانه کم داشتیم و آثار وی نسبت به ترانه و شعر دیگران بسیار فاخرتر بود. ارزش هنری آثارش تا جایی بود که وقتی به اثرش نگاه‌های غیرمنصفانه و حاشیه‌ای می‌شد، خود پاسخی نمی‌داد و دیگران برای حمایت و دفاع از وی پیشقدم می‌شدند.
 
این غزلسرا ادامه داد: افشین یداللهی نیازی به واژه‌سازی تعمدی نداشت و شعر و ترانه به منزله اتفاقی در جانش خلق می‌شد و به زبان می‌آمد. وی شاعری برجسته و خلاق بود، ذهنی فوق‌العاده سیال و خلاقی داشت که واژه‌ها را به زیبایی در کنار هم می‌نشاند و در لحظه و بی‌تکرار می‌سرود.
 
وی همچنین با اشاره به علاقه و تبحر یداللهی بر موسیقی عنوان کرد: درک و شناخت بالای یداللهی از موسیقی بر جذابیت کلام و شعرش افزوده بود و با اینکه تمام ترانه‌‌هایش، هنر والا بود، خود بسیار فروتن و بی‌ادعا آنچه در وجودش داشت در طبق اخلاص می‌گذاشت.

بهمنی با ابراز ناخرسندی از وضعیت کنونی ترانه‌سرایی در کشورمان ادامه داد: متاسفانه اکنون بیشتر شاعران خوب سکوت کرده‌اند و اغلب ترانه‌هایی که منتشر و عرضه می‌شوند، فاقد اصالت و زیبایی گذشته هستند. باید ترانه‌سرایی ایران به گذشته پرافتخار خود بازگردد و ترانه‌سرایان جوان بار هنری آثار خود را با پیوند و آشنایی عمیق‌تر با ادبیات و موسیقی کهن و اصیل فارسی افزایش دهند.