محمدحسن ابوحمزه در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با اشاره به اینکه آخرین اثر منتشر شده از او، با عنوان «خانه پلاک 131»، شامل 11 داستان کوتاه است که صحنه اصلی داستان‌ها در دوره‌های دهه 40 و دنیای کودکانه پسربچه‌ای رخ می‌دهد، اظهار کرد: داستان‌های این کتاب حاوی تجارب، مشاهده‌ها و دانسته‌های من راوی است و در آن برش‌هایی از زندگی و پیرامون حوادث‌، خاطرات، دغدغه و روزمرگی‌های پسربچه‌ای است که خود به جنگ مشکلات می‌رود و می‌خواهد آنها را از سر راه بردارد. او با افکارکودکانه نقشه می‌کشد و برنامه‌‌ریزی می‌کند که گاهی موفق می‌شود و گاه شکست می‌خورد؛ با همه این تفاسیر، او بعد از هر اتفاق تجربه جدیدی به‌دست می‌‌آورد.

وی با بیان اینکه «من پسر یک آتشبارم» جدیدترین مجموعه داستان‌کوتاه اوست که پس از «خانه پلاک 131» نوشته شده، اما منتشر نشده است، افزود: از آنجا که خط سیر داستان در ادامه روایت مجموعه‌ داستان «خانه پلاک 131» است، بیشتر اشخاص، فضا‌هایی که حوادث در آن رخ می‌دهد، روابط و گاهی گفت‌وگوهایی که می‌خوانیم، تکراری، مشترک و پیوسته است.

ابوحمزه با اشاره به اینکه در داستان‌های پیوسته یا حلقه‌ای، شاهد توالی رویداد، شخصیت و گاه مکان هستیم، گفت: در اینگونه آثار می‌توان یک داستان بلند با فصل‌های متنوع و ناپیوسته اما درمجموع ‌به‌هم‌ مرتبط با شخصیت‌هایی یکسان نوشت. به این نخ تسبیح که مهره‌ها را در کنار هم نگه می‌دارد توالی یا حلقه‌ داستان کوتاه می‌گویند. در این تکنیک روایی، داستان‌های حلقه‌ای مجموعه‌ داستان‌هایی هستند که ممکن است یک شخصیت ثابت که در چند اثر مختلف وجود دارد به تکامل برسد یا چند شخصیت مرکب و متنوع یا دسته‌ای از شخصیت‌های مشابه که در آثار مختلف تکرار می‌شوند، حضور داشته باشند و چند شخصیت مختلف و نامرتبط که درون‌مایه‌ مشابهی دارند ایفای نقش کنند.
 
وی درباره شخصیت‌‌پردازی کتاب «من پسر یک آتشبارم» توضیح داد: شخصیت‌پردازی همیشه نیازمند بهانه‌ای غیرقابل پیش‌بینی، نو و هیجان‌انگیز است تا بتوان در لایه‌های آشکار و پنهان خلق یک شخصیت از آن بهره گرفت و می‌بینیم که در این اثر شغل پدر، بهانه شده است. پسری که پدرش آتشبار است همیشه از ماجراجویی، کوه، معدن مواد ناریه و انفجار سنگ‌های معدنی شنیده است. او گاهی همراه پدر به معدن رفته و از نزدیک آنچه شنیده را دیده و به هیجان آمده است. در دورانی طی سال‌های دهه‌های 40 و 50 که تفریح و سرگرمی‌های بیشتر کودکان و نوجوانان در کوچه و خیابان می‌گذشت و همه اوقات فراغت آنها صرف بازی‌ با وسایل بازی خودساخته و کم‌ارزش یا اسقاطی می‌شد، کمترین تغییر و تنوع بسیار جذاب به چشم می‌آمد. در مجموعه داستان «من پسر یک آتشبارم» به بخشی از این دست زندگی کودکان و نوجوانان پرداخته شده است. محل وقوع بیشتر داستان‌ها در مدرسه ابتدایی صدوق شهرری، کوچه و خیابان‌های اطراف ری کهن با حضور شخصیت‌های مختلف که نمادی از ساکنین آن دوران است، می‌گذرد.

نویسنده «من پسر یک آتشبارم» با اشاره به اینکه شخصیت اصلی این مجموعه داستان فقط به عشق ساختمان آجری مدرسه که با آن ارتباط عاطفی خوبی پیدا کرده، هر روز کیف دست گرفته و به مدرسه می‌رود، گفت: شخصت ویژه پسرک که ناشی از شغل پدر و محیط زندگی شکل گرفته، از وی پسرکی کنجکاو، جنجال‌برانگیز، حادثه‌ساز و کمی آگاه‌تر از سایر دوستان و همکلاسی‌هایش ساخته است. این تفاوت باعث بروز رفتارهای سوال‌برانگیز، خنده‌‌دار و عصبانی‌کننده می‌شود. نتیجه آنها عکس‌العمل جالب، ناراحت‌کننده و هیجانی والدین، معلمان و دست‌اندرکاران مدرسه (از نظافتچی تا مدیر مدرسه) است.

وی در پایان با اشاره به اینکه این اثر نیز مانند کتاب «خانه پلاک 131» شامل 11 داستان است، اظهار کرد: شخصیت اصلی این داستان با توجه به سن کم به‌راحتی انتقاد می‌کند و از طرفی برای مشکلات راهکار‌های کودکانه ارائه می‌دهد. خیال‌پردازی از ویژگی‌های این پسرک است که با فراغ بال افکارش را به پرواز درمی‌آورد و افکارش را پرورش می‌دهد. داستان‌های این مجموعه مخاطب را به دوره‌های گذشته می‌برد و حس وحال آن روزها و روابط بین انسان‌ها را به تصویر می‌کشد. فضای تحصیل در دهه‌های 40 و 50 در جنوب تهران، دارای آرامش و تشویق‌کننده نیست، پیوسته بحران و کشمکش همراه شخصت است و ناامیدی ناشی از آن گاهی دیده می‌شود.