رحیم مخدومی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره دلایل تولید و تألیف کمِ آثار ادبی کودک و نوجوان با موضوع فلسطین گفت: این موضوع برمی‌گردد به مسیر گذشته‌ای که تاکنون طی کرده‌ایم. در طول این سال‌ها موضوع فلسطین برای نویسندگان و ناشران ما در صدر قرار نداشته است. اگرچه در عالم سیاست در صدر است؛ اما در عالم ادبیات در اولویت نیست و برای نویسندگان انقلابی هم موضوعاتی مانند انقلاب اسلامی، دفاع مقدس، مدافعان حرم و… اولویت اول‌شان بود و می‌بینیم که آثار زیادی هم در این‌باره تولید و تألیف شده است و ناشران و نویسندگان زیادی هم به این مقوله‌ها پرداخته‌اند. می‌خواهم بگویم در ادبیات ما در موضوع پرداختن به فلسطین نوعی غفلت صورت گرفته است.
وی ادامه داد: این روزها شاهد هستیم که فلسطین جزو اولویت‌های اول جهان اسلام است و نویسندگان و ناشران ایرانی هم فوری‌ترین کاری که می‌توانستند انجام دهند امضای بیانیه‌ها، محکوم‌کردن حملات رژیم صهیونیستی و… است که این کارها هم انجام شد؛ زیرا در این فاصله کم، مجالی برای خلق اثر وجود ندارد اما این امکان وجود دارد که مقابل ظلم موضع بگیرند و نظرات خودشان را بیان کنند.
نویسنده کتاب «جنگ پابرهنه» افزود: طبیعتاً از حالا به بعد موضوع فلسطین در ادبیات هم در صدر اولویت‌ها قرار خواهد گرفت؛ زیرا هیچگاه صدای فلسطین تا این اندازه در سطح جهان شنیده نشده بود که حتی در کشورهای اروپایی نیز مردم فارغ از موضع حاکمان، مواضع انسان‌دوستانه خودشان را علنی کنند. این موضوع نشان می‌دهد که در این روزها مسئله فلسطین به بلوغ رسیده است و هرکسی اگر وجدانی داشته باشد، نمی‌تواند به آن بی‌تفاوت باشد. مسلماً در آینده هر هنرمند و نویسنده‌ای دغدغه خودش را در قالب اثر ادبی ارائه خواهد کرد.
نویسنده کتاب کودک «حاج‌قاسم و پرواز نقاشی‌ها» درباره اهمیت بیان واقعیت‌های تاریخی و تلخ با زبان کودکانه گفت: موضوع آشنا کردن کودک و نوجوان با برخی واقعیت‌ها اگرچه تلخ است اما جزو ضروریات است. مثلاً دشمن‌شناسی یک ضرورت است و نمی‌توان کودک را از این شناخت محروم کرد. موضوع هوشیار بودن و فریب نخوردن، شناخت دوست از غیردوست، ظلم، مظلوم، کمک به نیازمند و… همه را باید از کودکی به کودکان آموزش داد؛ زیرا جزو فطرت انسان است و فطرت انسان به خوبی‌ها گرایش دارد.
مخدومی با بیان یک مثال صحبت خود را این‌طور تکمیل کرد: ما در داستان «شنگول و منگول» دنیای دوستی و دشمنی را به خوبی به زبان کودکانه به بچه‌ها آموزش می‌دهیم؛ درحالی که کاملاً می‌توان از آن برداشت سیاسی داشت. این داستان به کودکان یاد می‌دهد که همه دوست نیستند و نباید به همه اعتماد کرد و دشمن در یک پوششی سراغ شما می‌آید و باید مراقب باشید. این داستان آموزش دشمن‌شناسی است. این آموزه‌ها جدی و گاهی تلخ است؛ اما وقتی به زبان کوکان دربیاید تأمل‌پذیر است و در عین حال، شیرینی خاص خود را هم دارد. ما با زبان کودکان می‌توانیم جدی‌ترین و تلخ‌ترین مسائل را بیان کنیم.
نظر شما