سرویس فرهنگ مقاومت خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): داوود عطایی، در نشست بررسی و نقد «یاران دبیرستان» درباره روند تدوین کتاب گفت: بازماندگان جنگ همواره این دغدغه را داشتند که از دهه ۷۰ به بعد اسناد و خاطرات مربوط به دبیرستان سپاه را جمع‌آوری کنند. علی‌رغم اینکه کسانی که برخی سال‌ها این دبیرستان را درک کرده بودند، موفق نشدند تا خاطرات شهدای دبیرستان را جمع‌آوری کنند، تلاش کردیم این کار را به سرانجام برسانیم. همان‌طور که می‌دانید ۱۰۰ نفر از ۹۰۰ دانش‌آموز این دبیرستان شهید شدند و این رقم بی‌سابقه است. احد گودرزیانی، میثم رشیدی و… نویسندگان این روایت‌ها بودند، اما تا اواسط دهه ۹۰ توافقی برای انجام پژوهش روی این کتاب صورت نگرفت تا بعد بر اساس آن کار نگارش انجام شود.
وی ادامه داد: مرحله پیدا کردن ناشر برای کتاب با توجه به حجم ۹۰۰ صفحه‌ای آن سخت بود. به همین دلیل یک تیم ۳۰ نفره تشکیل و جلسات متعددی برگزار شد و در نهایت قرعه به نام من افتاد تا پژوهش‌ها را انجام دهم. به هر حال من به همراه دوستان دیگری، یک سال تحقیق کردیم.
عطایی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به چالش‌های خلق اثر در ادبیات دفاع مقدس گفت: یکی از مصائب کار در حوزه دفاع مقدس این است که هر چه از دفاع مقدس فاصله می‌گیریم، فراموشی بیشتر می‌شود. از سوی دیگر والدین شهدا که منبع مهمی برای محققان هستند، نیز ممکن است جان به مالک بهشت تقدیم کنند. این از چالش‌های مهم نویسندگان است. به همین دلیل ما برای چاپ کتاب به سرعت کار را شروع کردیم، اما به ایام کرونا برخوردیم که باعث شد متاسفانه برخی از والدین شهدا به دیدار حق بشتابند. در نهایت توانستیم از صد شهید چند خاطره جمع‌آوری کنیم. حتی از برخی شهدا ۱۵ خاطره جمع‌آوری شد. در ادامه علیرضا اشتری این کتاب را بازنویسی کرد و ارزش افزوده زیادی به آن داد.
او ادامه داد: ما در خط پیشانی کربلای پنج، ۳۵ شهید را تقدیم کردیم. این‌ها هر کدام می‌توانند سوژه آثار بعدی باشند. شهدای دبیرستانی هرکدام یک سوژه غنی برای کار به شمار می‌روند. در لانه جاسوسی آمریکا افرادی پرورش یافتند که تا آخر عمر جنگیدند حتی برخی مدافع حرم شدند. امیدوارم این کتاب ثمراتی داشته باشد از جمله اینکه بتوان سوژه‌های جدید را برای کارهای بعدی شناسایی کرد.
میثم رشیدی، فعال فرهنگی در این نشست به عنوان نماینده دانش‌آموزان دبیرستان سپاه سخن گفت و افزود: اگر تلاش مجتبی امینی نبود این کتاب به ثمر نمی‌رسید و از سوی دیگر کوشش داوود عطایی و روش علیرضا اشتری در کتاب باعث تمام شدن این کار شد. چون سال‌ها پیگیر این کار بودیم اگر داوود عطایی سابقه روزنامه‌نگاری نداشت نمی‌توانست کار را به نتیجه برساند.
وی ادامه داد: این روزها کسی سراغ چاپ این کتاب‌ها نمی‌رود و باید از ناشر تشکر کرد. در کتاب باید درباره دبیرستان سپاه مقدمه‌ای نوشته می‌شد، البته کتاب از این مفصل‌تر بود که برخی از صفحات آن حذف شده است. به هر حال در کتاب سابقه‌ای از دبیرستان و افراد آن نیامده است. سرمایه نیروهای سپاه در دهه ۹۰ تمام شد و بسیاری از کسانی که در دبیرستان درس خواندند، تمام شدند. در دهه ۹۰ مسئولان تازه متوجه ضرر خود می‌شوند.
رشیدی ادامه داد: اساتید دبیرستان سپاه دریایی از خاطرات هستند و می‌شود آنها را پای کار آورد و خاطرات آنها را نیز استخراج کرد. همچنین این کتاب نیازمند فهرست مستقلی است که می‌توان آن را در ابتدا یا انتهای کتاب آورد. طراحی جلد نیز به گونه‌ای است که ممکن است مخاطب را سردرگم کند.
پدر شهید سید محمد موسوی نیز در این مراسم طی سخنانی گفت: من متنی را درباره تولد تا شهادت پسرم نوشته و در اختیار مجتبی امینی قرار دادم. نویسندگان بسیار پیگیر دریافت خاطرات و روایت‌های شهید سید محمد بودند و من از این دوستان بابت تلاش‌هایشان در گردآوری این خاطرات تشکر می‌کنم.
سعید عابدی نیز در بخش دیگری از این نشست بیان کرد: تأثیر این کتاب روی بچه‌های مکتب و خانواده‌هایشان تبیین نشده است. خانواده من وقتی این کتاب را مطالعه کردند آن‌قدر محتوا برایشان جاذبه داشت که دیدم در میان دیگر اطرافیان‌مان دست به دست می‌شود. می‌توان از محتوای این کتاب سوژه‌های جذاب دیگری نیز استخراج کرد.
نظر شما